Z7 สิทธิชุมชน สิทธิปัจเจกชน

'We the People' or 'I the Person'? by Linda Wagner Schmoldt Monday, July 4, 2011 by CommonDreams.org	“พวกเราประชาชน” หรือ “ข้าฯเอกบุคคล”? โดย Linda Wagner Schmoldt 4 กรกฎาคม 2011
There is a concerted effort these days by the powers that be to break down the structures that allow people to come together. It is no accident that we see the Supreme Court taking rights and power away from groups of citizens and workers while increasing the powers of the ruling class and corporations. On state and federal levels we see rulings that restrict the formation of unions, negate collective bargaining, and squelch class-action suits. It is harder and harder to hold public demonstrations and protests as codes, laws, and fees limit where, when and how we can gather. We have lost many of our common spaces--places where we can come together and speak truth to power. The rights of civic/social leaders and organizers are threatened with scrutiny and abuse. Exorbitant prison sentences and fines are imposed on those who gather to protest and/or do civil disobedience. The making of crowd control devices is a strong industry in the U.S. (and in our ally, Israel.) We are becoming a police state and the military is waiting in the wings. When the news covers demonstrations they always focus on the most radical looking people. They don’t show the old women and the families walking peacefully with their children. The media relishes any show of violence or aggression. The message is clear. These people are not like you. People like you don’t take to the street and protest. We are taught to fear the masses. And what shall we gather around? It becomes more and more difficult to sort out truth from lies, especially when the lies are echoed across the corporate-owned media and halls of power. Support for Wiki-leaks, or any other organization that exposes the truth behind what is really going on, is labeled as treason. There is a crack down on whistleblowers. Terrorist alerts and the nightly news, as a police blotter of all the crimes we need to fear, forces us to stay in our homes, to be suspicious of our neighbors and to be fearful of anyone who differs in skin tone, speech, culture or way of life. Report your neighbors; don’t talk to them. Whole groups of people get labeled as a threat to our security, whether it is gays who want to marry, immigrants who want to earn a fair wage for their labors, teachers and other public “servants” who want to claim the money set aside for their health care or retirement. Our enemies and those we can’t trust increase daily. We are taught that what are most important are our rights as individuals. Our god is free-enterprise, the unchecked, unregulated right to make as much as we like, even at the expense of our society and our earth. We see regulations as a threat to our individual rights to do business and make a profit. We are urged to think of ourselves first. If I am not old, why should I pay for those on Social Security or Medicare? If I don’t have children, why should I care about education? If I’m not gay, not an illegal immigrant, not unemployed, not losing my house, not confronting an unwanted pregnancy… And when crisis affects me, I will blame myself. I will think I am alone. I will think I have to solve my own problems. I certainly won’t blame a broken social system. Across the world there are huge demonstrations. The powers that be are threatened by masses of people in other countries who force their leaders to put the good of their society ahead of individual and corporate interests. Note the reaction to any resource industry being nationalized. In Venezuela we have spent millions to bring down the popularly-elected Hugo Chavez who has nationalized the oil production and channeled the profits to fund social programs. That’s one of the actions that Muammar Gaddafi was threatening to do as well. Countries or leaders that might want to put their people first are a threat. We constantly hear about the high taxes individuals pay in socialist countries. If we knew the truth we might start to compare how other countries empower their people by meeting their basic needs--that when the needs of the community are put ahead of individual rights, everyone benefits. We are told the myth that the U.S. is number one and do not see the abysmal ranking of our country on meeting social needs. To those who want to protect their greedy accumulation of wealth and power, We the people (anywhere) are a scary proposition. God forbid that we should come together and discover our commonality and our strength. We might demand education that teaches us to think. We might start to question. We might want transparency in government or demand truth in the media. We might demand justice and equity, a say over our daily lives. It is effective to keep us isolated. To use wedge issues to keep us divided. To make us think we aren’t connected to the rest of the world. To keep us suspicious and fearful. To keep us ignorant. To keep us focused on “I the person.” We, together, are obviously a huge threat, otherwise why is so much effort being expended to keep us apart? Some people this Fourth of July will celebrate their independence and the rights they have as individuals. A few will recognize our interdependence. They realize that we can’t do it alone, that we need community and that democracy is about We the People, not I the Person. Linda Wagner Schmoldt is a “wonderer, wanderer, writer and social agitator” who lives in Portland, Oregon. linda@schmoldt.us	มีการผสานความพยายามทุกวันนี้โดยเหล่าอำนาจต่างๆ เพื่อทำลายโครงสร้างที่ยอมให้ประชาชนออกมารวมตัวกัน      มันไม่ใช่เรื่องอุบัติเหตุที่พวกเราเห็นศาลสูงสุด ถอนสิทธิ์และอำนาจจากกลุ่มพลเมืองและคนงาน ในขณะที่เพิ่มอำนาจให้แก่ชนชั้นปกครอง และเหล่าบรรษัท  ในระดับรัฐและสหพันธรัฐพวกเราเห็นคำตัดสินที่จำกัดการก่อตั้งสหภาพ ปฏิเสธการต่อรองหมู่ และบดขยี้คดีฟ้องร้องบนฐานชนชั้น      มันยากขึ้นทุกวันที่จะเรียกร้องและประท้วงในที่สาธารณะ เพราะกฎหมาย ระเบียบ และค่าขออนุญาต ได้จำกัดสถานที่ เวลา และวิธีการที่พวกเราจะรวมตัว  พวกเราได้สูญเสียพื้นที่ร่วมหลายจุด—ที่ๆ พวกเราสามารถออกมามาร่วมกันพูดความจริงต่อผู้มีอำนาจ   สิทธิ์ของพลเรือน/ผู้นำสังคม และผู้จัดองค์กร ได้ถูกคุกคามด้วยการตรวจสอบอย่างละเอียดและล่วงละเมิด  การตัดสินลงโทษด้วยการจำคุกที่ยาวนานและค่าปรับที่สูงเกินไป ถูกบังคับใช้กับผู้ออกมารวมตัว ประท้วง และกระทำการไม่เชื่อฟังกฎหมาย   การผลิตอุปกรณ์การควบคุมการชุมนุม เป็นอุตสาหกรรมที่แข็งแรงของสหรัฐฯ (และในประเทศพันธมิตรของเรา--อิสราเอล)  พวกเรากำลังจะกลายเป็นรัฐตำรวจ และกองทัพก็รอคอยอยู่ในปีก      เมื่อมีข่าวรายงานการชุมนุม พวกเขาจะพุ่งไปที่คนที่มีหน้าตาดูเป็นคนหัวรุนแรงที่สุด  พวกเขาไม่แสดงภาพหญิงชราและครอบครัวที่เดินอย่างสันติพร้อมกับลูกๆ   สื่อรู้สึกมันส์อร่อยกับการเสนอภาพความรุนแรง หรือความก้าวร้าว  สาระที่สื่ออย่างชัดเจน คือ ประชาชนเหล่านี้ต่างกับคุณ  คนอย่างคุณไม่ลงไปเดินขบวนบนท้องถนนและประท้วง  พวกเราถูกสอนให้กลัวฝูงชน      และพวกเราจะยึดอะไรเป็นหลักในการชุมนุม?  มันชักจะยากขึ้นทุกทีๆ ในการแยกแยะความเท็จจากความจริง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อความเท็จนั้นถูกสะท้อนก้องข้ามสื่อที่บรรษัทธุรกิจเป็นเจ้าของ และห้องโถงของผู้มีอำนาจ  ผู้สนับสนุน Wiki-leaks หรือองค์กรแบบอื่นๆ ที่เปิดโปงความจริงที่อยู่เบื้องหลัง จะถูกติดป้ายว่าเป็นผู้ก่อการกบฏ  มีการปราบปรามพวกนักเป่านกหวีด      ข่าวเตือนภัยผู้ก่อการร้ายและข่าวดึกทุกคืน เป็นเหมือนกระดาษซับของตำรวจที่เต็มไปด้วยอาชญากรรมนานัปการที่พวกเราจำเป็นต้องสะพรึงกลัว  เป็นการบังคับให้พวกเราหลบอยู่ในบ้าน  ให้ระแวงเพื่อนบ้านของเรา และให้หวาดกลัวใครก็ตามที่มีผิวสี สำเนียง วัฒนธรรม หรือวิถีชีวิตที่ต่างจากพวกเรา  จงรีบรายงานเพื่อนบ้าน (เช่นนี้) อย่าพูดกับพวกเขา      ชนทั้งกลุ่มถูกติดป้ายว่าเป็นภัยคุกคามต่อความมั่นคงของพวกเรา  ไม่ว่าจะเป็นเกย์ที่ต้องการแต่งงาน  คนย้ายถิ่นเข้ามาที่ต้องการค่าจ้างที่ยุติธรรมกับแรงงานของพวกเขา  ครูและ “คนรับใช้” สาธารณะ ที่ต้องการเรียกร้องเงินออมที่พวกเขาเก็บไว้เพื่อดูแลสุขภาพตนเอง หรือยามปลดเกษียณ  ศัตรูของพวกเรา และคนที่พวกเราเชื่อถือไม่ได้ เพิ่มจำนวนขึ้นทุกวัน      พวกเราถูกสอนว่า สิ่งที่สำคัญที่สุด คือสิทธิ์ของพวกเราในฐานะปัจเจก  พระเจ้าของพวกเรา คือ กิจการ/การค้าเสรี สิทธิ์ที่ไม่มีการตรวจสอบ ไม่มีการควบคุม เพื่อให้ผลิตมากที่สุดเท่าที่พวกเราต้องการ  แม้ว่ามันจะเป็นการผลักภาระต้นทุนให้กับสังคมและผืนโลกของเรา  พวกเรามองว่า ข้อบังคับ เป็นภัยคุกคามสิทธิปัจเจกชนของพวกเราในการทำธุรกิจ และทำกำไร      พวกเราถูกกระตุ้นให้คิดถึงตัวเราเองก่อนเพื่อน  ถ้าฉันไม่แก่ ทำไมฉันต้องจ่ายเงินเข้ากองทุนประกันสังคม หรือการดูแลสุขภาพ?  ถ้าฉันไม่มีลูก ทำไมฉันจะต้องไปห่วงเรื่องการศึกษา?  ถ้าฉันไม่เป็นเกย์ ไม่เป็นคนย้ายถิ่นผิดกฎหมาย ไม่ว่างงาน ไม่สูญเสียบ้าน ไม่เผชิญปัญหาท้องไม่พึงประสงค์ ...      และเมื่อวิกฤตกระทบฉัน ฉันจะโทษตัวเอง  ฉันจะคิดว่า เพราะฉันอยู่ตามลำพัง ฉันจะคิดว่า เพราะฉันต้องแก้ปัญหาของตัวเอง   แน่นอน ฉันย่อมไม่เที่ยวโทษระบบสังคมที่แตกร้าว กำลังล่มสลาย      ทุกหนแห่งทั่วโลก มีการชุมนุมประท้วงขนานใหญ่  ผู้ทรงอำนาจอยู่ ย่อมรู้สึกประหวั่นต่อมหาชนในต่างประเทศ ที่บีบบังคับให้ผู้นำในประเทศของพวกเขา ต้องให้ความสำคัญต่ออนาคตที่ดีของสังคมก่อนหน้าผลประโยชน์ของปัจเจกและบรรษัท  โปรดสังเกตปฏิกิริยาต่อการประกาศให้อุตสาหกรรมทรัพยากรใดๆ ให้เวนคืนเป็นสมบัติของชาติ   ในเวเนซูเอลา พวกเราจ่ายเงินนับล้าน เพื่อถล่ม ฮิวโก จาเวส ที่ประชาชนเลือกให้เป็นผู้นำ เขาได้ประกาศให้โรงผลิตน้ำมันกลายเป็นสมบัติของชาติ และผันกำไรไปสนับสนุนโครงการสังคมต่างๆ  นั่นเป็นปฏิบัติการหนึ่ง ที่กัดดาฟี ขู่ว่าจะทำเช่นกัน      ประเทศที่ต้องการจัดอันดับต้นๆ ให้แก่ประชาชน ได้กลายเป็นภัยคุกคาม  พวกเราจะได้ยินเรื่องปัจเจกต้องจ่ายภาษีหนักในประเทศสังคมนิยม  หากพวกเรารู้ความจริง พวกเราอาจเริ่มเปรียบเทียบว่า ประเทศอื่นๆ เขาเสริมอำนาจประชาชนด้วยการสนองความต้องการพื้นฐานของประชาชนอย่างไร—ว่า เมื่อความจำเป็น/ต้องการของชุมชน ถูกจัดลำดับไว้ก่อนสิทธิปัจเจกชน ทุกคนได้รับประโยชน์  พวกเราถูกกรอกหูด้วยเทพนิยายว่า สหรัฐฯ เป็นเบอร์หนึ่ง และไม่เห็นลำดับไกลลิบของประเทศของเรา ในการสนองความต้องการของสังคม      สำหรับพวกที่ต้องการปกป้องความมั่งคั่งและอำนาจที่มาจากการสะสมที่ตะกละ  พวกเราประชาชน (ไม่ว่าจากที่ใดก็ตาม) เป็นญัตติที่น่ากลัว  พวกเราควรจะออกมารวมตัวกัน และค้นหาจุดร่วมและความเข้มแข็งของพวกเราเอง  พวกเราอาจเรียกร้องการศึกษาที่สอนให้พวกเราคิดเป็น  พวกเราอาจเริ่มตั้งโจทย์  พวกเราอาจต้องการความโปร่งใสในรัฐบาล หรือเรียกร้องความจริงในสื่อมวลชน  พวกเราอาจเรียกร้องความยุติธรรมและความเท่าเทียม ที่จะออกความเห็นในชีวิตประจำวัน      มันเป็นการกระทำที่มีประสิทธิภาพที่จะทำให้พวกเราอยู่แยกโดดเดี่ยว  ที่จะใช้ประเด็นประเภทลิ่ม ที่ทำให้พวกเรารู้สึกแปลกแยก  ที่จะทำให้พวกเรารู้สึกว่า พวกเราไม่ได้ข้องเกี่ยวกับคนอื่นๆ ในโลก  ที่จะทำให้พวกเราหวาดระแวงและหวาดหวั่น  ที่จะทำให้พวกเราโง่เขลา  ที่จะทำให้พวกเรามุ่งเพ่งอยู่ที่ “ฉันเอกบุคคล”      พวกเรา—ร่วมกัน—เป็นภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ชัดเจน มิฉะนั้น ทำไมถึงมีการใช้เงินสนับสนุนความพยายามมากมายเพื่อทำให้พวกเราเหินห่างแปลกแยกจากกัน?  สำหรับบางคน 4 กรกฎา นี้ พวกเขาจะเฉลิมฉลองเอกราชของตน/ความไม่ต้องพึ่งพิงคนอื่น  และสิทธิ์ที่ตนมีในฐานะปัจเจก  น้อยคนนักที่จะสำนึกถึงความพึ่งพิงระหว่างกัน  พวกเขาตระหนักว่าพวกเราไม่สามารถทำได้ตามลำพัง  ว่าพวกเราจำเป็นต้องมีชุมชน และว่าประชาธิปไตยเป็นเรื่องเกี่ยวกับ พวกเราประชาชน ไม่ใช่ ฉันเอกบุคคล
http://www.commondreams.org/view/2011/07/04-3	ดรุณีแปล/7-5-11