I Do Not Want Mercy, I Want You To Join Me Wednesday, July 27, 2011 CommonDreams.org | ผมไม่ต้องการความกรุณา ผมต้องการให้คุณร่วมทางกับผม โดย ทิม เดอคริสโตเฟอร์ พุธ 27 กค 2011 |
Tim DeChristopher, who was sentenced Tuesday to two years in federal prison and a $10,000 fine for disrupting a Bureau of Land Management auction in 2008, had an opportunity to address the court and the judge immediately before his sentence was announced. This is his statement: "… those who write the rules are those who profit from the status quo. If we want to change that status quo, we might have to work outside of those rules because the legal pathways available to us have been structured precisely to make sure we don’t make any substantial change." (Portrait by Robert Shetterly - Used with Permission) http://www.americanswhotellthetruth.org Thank you for the opportunity to speak before the court. When I first met Mr. Manross, the sentencing officer who prepared the presentence report, he explained that it was essentially his job to “get to know me.” He said he had to get to know who I really was and why I did what I did in order to decide what kind of sentence was appropriate. I was struck by the fact that he was the first person in this courthouse to call me by my first name, or even really look me in the eye. I appreciate this opportunity to speak openly to you for the first time. I’m not here asking for your mercy, but I am here asking that you know me. Mr. Huber has leveled a lot of character attacks at me, many of which are contrary to Mr. Manross’s report. While reading Mr Huber’s critiques of my character and my integrity, as well as his assumptions about my motivations, I was reminded that Mr Huber and I have never had a conversation. Over the two and half years of this prosecution, he has never asked my any of the questions that he makes assumptions about in the government’s report. Apparently, Mr. Huber has never considered it his job to get to know me, and yet he is quite willing to disregard the opinions of the one person who does see that as his job. There are alternating characterizations that Mr Huber would like you to believe about me. In one paragraph, the government claims I “played out the parts of accuser, jury, and judge as he determined the fate of the oil and gas lease auction and its intended participants that day.” In the very next paragraph, they claim “It was not the defendant’s crimes that effected such a change.” Mr Huber would lead you to believe that I’m either a dangerous criminal who holds the oil and gas industry in the palm of my hand, or I’m just an incompetent child who didn’t affect the outcome of anything. As evidenced by the continued back and forth of contradictory arguments in the government’s memorandum, they’re not quite sure which of those extreme caricatures I am, but they are certain that I am nothing in between. Rather than the job of getting to know me, it seems Mr Huber prefers the job of fitting me into whatever extreme characterization is most politically expedient at the moment. In nearly every paragraph, the government’s memorandum uses the words lie, lied, lying, liar. It makes me want to thank whatever clerk edited out the words “pants on fire.” Their report doesn’t mention the fact that at the auction in question, the first person who asked me what I was doing there was Agent Dan Love. And I told him very clearly that I was there to stand in the way of an illegitimate auction that threatened my future. I proceeded to answer all of his questions openly and honestly, and have done so to this day when speaking about that auction in any forum, including this courtroom. The entire basis for the false statements charge that I was convicted of was the fact that I wrote my real name and address on a form that included the words “bona fide bidder.” When I sat there on the witness stand, Mr Romney asked me if I ever had any intention of being a bona fide bidder. I responded by asking Mr Romney to clarify what “bona fide bidder” meant in this context. Mr Romney then withdrew the question and moved on to the next subject. On that right there is the entire basis for the government’s repeated attacks on my integrity. Ambition should be made of sterner stuff, your honor. Mr Huber also makes grand assumptions about my level of respect for the rule of law. The government claims a long prison sentence is necessary to counteract the political statements I’ve made and promote a respect for the law. The only evidence provided for my lack of respect for the law is political statements that I’ve made in public forums. Again, the government doesn’t mention my actions in regard to the drastic restrictions that were put upon my defense in this courtroom. My political disagreements with the court about the proper role of a jury in the legal system are probably well known. I’ve given several public speeches and interviews about how the jury system was established and how it has evolved to it’s current state. Outside of this courtroom, I’ve made my views clear that I agree with the founding fathers that juries should be the conscience of the community and a defense against legislative tyranny. I even went so far as to organize a book study group that read about the history of jury nullification. Some of the participants in that book group later began passing out leaflets to the public about jury rights, as is their right. Mr Huber was apparently so outraged by this that he made the slanderous accusations that I tried to taint the jury. He didn’t specify the extra number of months that I should spend in prison for the heinous activity of holding a book group at the But here is the important point that Mr Huber would rather ignore. Despite my strong disagreements with the court about the Constitutional basis for the limits on my defense, while I was in this courtroom I respected the authority of the court. Whether I agreed with them or not, I abided by the restrictions that you put on me and my legal team. I never attempted to “taint” the jury, as Mr Huber claimed, by sharing any of the relevant facts about the auction in question that the court had decided were off limits. I didn’t burst out and tell the jury that I successfully raised the down payment and offered it to the BLM. I didn’t let the jury know that the auction was later reversed because it was illegitimate in the first place. To this day I still think I should have had the right to do so, but disagreement with the law should not be confused with disrespect for the law. My public statements about jury nullification were not the only political statements that Mr Huber thinks I should be punished for. As the government’s memorandum points out, I have also made public statements about the value of civil disobedience in bringing the rule of law closer to our shared sense of justice. In fact, I have openly and explicitly called for nonviolent civil disobedience against mountaintop removal coal mining in my home state of When I was growing up in This is really the heart of what this case is about. The rule of law is dependent upon a government that is willing to abide by the law. Disrespect for the rule of law begins when the government believes itself and its corporate sponsors to be above the law. Mr Huber claims that the seriousness of my offense was that I “obstructed lawful government proceedings.” But the auction in question was not a lawful proceeding. I know you’ve heard another case about some of the irregularities for which the auction was overturned. But that case did not involve the BLM’s blatant violation of Secretarial Order 3226, which was a law that went into effect in 2001 and required the BLM to weigh the impacts on climate change for all its major decisions, particularly resource development. A federal judge in And this law is not a trivial regulation about crossing t’s or dotting i’s to make some government accountant’s job easier. This law was put into effect to mitigate the impacts of catastrophic climate change and defend a livable future on this planet. This law was about protecting the survival of young generations. That’s kind of a big deal. It’s a very big deal to me. If the government is going to refuse to step up to that responsibility to defend a livable future, I believe that creates a moral imperative for me and other citizens. My future, and the future of everyone I care about, is being traded for short term profits. I take that very personally. Until our leaders take seriously their responsibility to pass on a healthy and just world to the next generation, I will continue this fight. The government has made the claim that there were legal alternatives to standing in the way of this auction. Particularly, I could have filed a written protest against certain parcels. The government does not mention, however, that two months prior to this auction, in October 2008, a Congressional report was released that looked into those protests. The report, by the House committee on public lands, stated that it had become common practice for the BLM to take volunteers from the oil and gas industry to process those permits. The oil industry was paying people specifically to volunteer for the industry that was supposed to be regulating it, and it was to those industry staff that I would have been appealing. Moreover, this auction was just three months after the New York Times reported on a major scandal involving Department of the Interior regulators who were taking bribes of sex and drugs from the oil companies that they were supposed to be regulating. In 2008, this was the condition of the rule of law, for which Mr Huber says I lacked respect. Just as the legal avenues which people in The reality is not that I lack respect for the law; it’s that I have greater respect for justice. Where there is a conflict between the law and the higher moral code that we all share, my loyalty is to that higher moral code. I know Mr Huber disagrees with me on this. He wrote that “The rule of law is the bedrock of our civilized society, not acts of ‘civil disobedience’ committed in the name of the cause of the day.” That’s an especially ironic statement when he is representing the This philosophical difference is serious enough that Mr Huber thinks I should be imprisoned to discourage the spread of this idea. Much of the government’s memorandum focuses on the political statements that I’ve made in public. But it hasn’t always been this way. When Mr Huber was arguing that my defense should be limited, he addressed my views this way: “The public square is the proper stage for the defendant’s message, not criminal proceedings in federal court.” But now that the jury is gone, Mr. Huber wants to take my message from the public square and make it a central part of these federal court proceedings. I have no problem with that. I’m just as willing to have those views on display as I’ve ever been. The government’s memorandum states, “As opposed to preventing this particular defendant from committing further crimes, the sentence should be crafted ‘to afford adequate deterrence to criminal conduct’ by others.” Their concern is not the danger that I present, but the danger presented by my ideas and words that might lead others to action. Perhaps Mr Huber is right to be concerned. He represents the United States Government. His job is to protect those currently in power, and by extension, their corporate sponsors. After months of no action after the auction, the way I found out about my indictment was the day before it happened, Pat Shea got a call from an Associated Press reporter who said, “I just wanted to let you know that tomorrow Tim is going to be indicted, and this is what the charges are going to be.” That reporter had gotten that information two weeks earlier from an oil industry lobbyist. Our request for disclosure of what role that lobbyist played in the US Attorney’s office was denied, but we know that she apparently holds sway and that the government feels the need to protect the industry’s interests. The things that I’ve been publicly saying may indeed be threatening to that power structure. There have been several references to the speech I gave after the conviction, but I’ve only ever seen half of one sentence of that speech quoted. In the government’s report, they actually had to add their own words to that one sentence to make it sound more threatening. But the speech was about empowerment. It was about recognizing our interconnectedness rather than viewing ourselves as isolated individuals. The message of the speech was that when people stand together, they no longer have to be exploited by powerful corporations. Alienation is perhaps the most effective tool of control in But the sentencing guidelines don’t mention the need to protect corporations or politicians from ideas that threaten their control. The guidelines say “protect the public.” The question is whether the public is helped or harmed by my actions. The easiest way to answer that question is with the direct impacts of my action. As the oil executive stated in his testimony, the parcels I didn’t bid on averaged $12 per acre, but the ones I did bid on averaged $125. Those are the prices paid for public property to the public trust. The industry admits very openly that they were getting those parcels for an order of magnitude less than what they were worth. Not only did those oil companies drive up the prices to $125 during the bidding, they were then given an opportunity to withdraw their bids once my actions were explained. They kept the parcels, presumably because they knew they were still a good deal at $125. The oil companies knew they were getting a steal from the American people, and now they’re crying because they had to pay a little closer to what those parcels were actually worth. The government claims I should be held accountable for the steal the oil companies didn’t get. The government’s report demands $600,000 worth of financial impacts for the amount which the oil industry wasn’t able to steal from the public. That extra revenue for the public became almost irrelevant, though, once most of those parcels were revoked by Secretary Salazar. Most of the parcels I won were later deemed inappropriate for drilling. In other words, the highest and best value to the public for those particular lands was not for oil and gas drilling. Had the auction gone off without a hitch, it would have been a loss for the public. The fact that the auction was delayed, extra attention was brought to the process, and the parcels were ultimately revoked was a good thing for the public. More generally, the question of whether civil disobedience is good for the public is a matter of perspective. Civil disobedience is inherently an attempt at change. Those in power, whom Mr Huber represents, are those for whom the status quo is working, so they always see civil disobedience as a bad thing. The decision you are making today, your honor, is what segment of the public you are meant to protect. Mr Huber clearly has cast his lot with that segment who wishes to preserve the status quo. But the majority of the public is exploited by the status quo far more than they are benefited by it. The young are the most obvious group who is exploited and condemned to an ugly future by letting the fossil fuel industry call the shots. There is an overwhelming amount of scientific research, some of which you received as part of our proffer on the necessity defense, that reveals the catastrophic consequences which the young will have to deal with over the coming decades. But just as real is the exploitation of the communities where fossil fuels are extracted. As a native of After this difference of political philosophies, the rest of the sentencing debate has been based on the financial loss from my actions. The government has suggested a variety of numbers loosely associated with my actions, but as of yet has yet to establish any causality between my actions and any of those figures. The most commonly discussed figure is perhaps the most easily debunked. This is the figure of roughly $140,000, which is the amount the BLM originally spent to hold the December 2008 auction. By definition, this number is the amount of money the BLM spent before I ever got involved. The relevant question is what the BLM spent because of my actions, but apparently that question has yet to be asked. The only logic that relates the $140,000 figure to my actions is if I caused the entire auction to be null and void and the BLM had to start from scratch to redo the entire auction. But that of course is not the case. First is the prosecution’s on-again-off-again argument that I didn’t have any impact on the auction being overturned. More importantly, the BLM never did redo the auction because it was decided that many of those parcels should never have been auctioned in the first place. Rather than this arbitrary figure of $140,000, it would have been easy to ask the BLM how much money they spent or will spend on redoing the auction. But the government never asked this question, probably because they knew they wouldn’t like the answer. The other number suggested in the government’s memorandum is the $166,000 that was the total price of the three parcels I won which were not invalidated. Strangely, the government wants me to pay for these parcels, but has never offered to actually give them to me. When I offered the BLM the money a couple weeks after the auction, they refused to take it. Aside from that history, this figure is still not a valid financial loss from my actions. When we wrote there was no loss from my actions, we actually meant that rather literally. Those three parcels were not evaporated or blasted into space because of my actions, not was the oil underneath them sucked dry by my bid card. They’re still there, and in fact the BLM has already issued public notice of their intent to re-auction those parcels in February of 2012. The final figure suggested as a financial loss is the $600,000 that the oil company wasn’t able to steal from the public. That completely unsubstantiated number is supposedly the extra amount the BLM received because of my actions. This is when things get tricky. The government’s report takes that $600,000 positive for the BLM and adds it to that roughly $300,000 negative for the BLM, and comes up with a $900,000 negative. With math like that, it’s obvious that Mr Huber works for the federal government. After most of those figures were disputed in the presentence report, the government claimed in their most recent objection that I should be punished according to the intended financial impact that I intended to cause. The government tries to assume my intentions and then claims, “This is consistent with the testimony that Mr. DeChristopher provided at trial, admitting that his intention was to cause financial harm to others with whom he disagreed.” Now I didn’t get to say a whole lot at the trial, so it was pretty easy to look back through the transcripts. The statement claimed by the government never happened. There was nothing even close enough to make their statement a paraphrase or artistic license. This statement in the government’s objection is a complete fiction. Mr Huber’s inability to judge my intent is revealed in this case by the degree to which he underestimates my ambition. The truth is that my intention, then as now, was to expose, embarrass and hold accountable the oil industry to the extent that it cuts into the $100 billion in annual profits that it makes through exploitation. I actually intended for my actions to play a role in the wide variety of actions that steer the country toward a clean energy economy where those $100 billion in oil profits are completely eliminated. When I read Mr Huber’s new logic, I was terrified to consider that my slightly unrealistic intention to have a $100 billion impact will fetch me several consecutive life sentences. Luckily this reasoning is as unrealistic as it is silly. A more serious look at my intentions is found in Mr Huber’s attempt to find contradictions in my statements. Mr Huber points out that in public I acted proud of my actions and treated it like a success, while in our sentencing memorandum we claimed that my actions led to “no loss.” On the one hand I think it was a success, and yet I claim it there was no loss. Success, but no loss. Mr Huber presents these ideas as mutually contradictory and obvious proof that I was either dishonest or backing down from my convictions. But for success to be contradictory to no loss, there has to be another assumption. One has to assume that my intent was to cause a loss. But the only loss that I intended to cause was the loss of secrecy by which the government gave away public property for private profit. As I actually stated in the trial, my intent was to shine a light on a corrupt process and get the government to take a second look at how this auction was conducted. The success of that intent is not dependent on any loss. I knew that if I was completely off base, and the government took that second look and decided that nothing was wrong with that auction, the cost of my action would be another day’s salary for the auctioneer and some minor costs of re-auctioning the parcels. But if I was right about the irregularities of the auction, I knew that allowing the auction to proceed would mean the permanent loss of lands better suited for other purposes and the permanent loss of a safe climate. The intent was to prevent loss, but again that is a matter of perspective. Mr Huber wants you to weigh the loss for the corporations that expected to get public property for pennies on the dollar, but I believe the important factor is the loss to the public which I helped prevent. Again, we come back to this philosophical difference. From any perspective, this is a case about the right of citizens to challenge the government. The US Attorney’s office makes clear that their interest is not only to punish me for doing so, but to discourage others from challenging the government, even when the government is acting inappropriately. Their memorandum states, “To be sure, a federal prison term here will deter others from entering a path of criminal behavior.” The certainty of this statement not only ignores the history of political prisoners, it ignores the severity of the present situation. Those who are inspired to follow my actions are those who understand that we are on a path toward catastrophic consequences of climate change. They know their future, and the future of their loved ones, is on the line. And they know were are running out of time to turn things around. The closer we get to that point where it’s too late, the less people have to lose by fighting back. The power of the Justice Department is based on its ability to take things away from people. The more that people feel that they have nothing to lose, the more that power begins to shrivel. The people who are committed to fighting for a livable future will not be discouraged or intimidated by anything that happens here today. And neither will I. I will continue to confront the system that threatens our future. Given the destruction of our democratic institutions that once gave citizens access to power, my future will likely involve civil disobedience. Nothing that happens here today will change that. I don’t mean that in any sort of disrespectful way at all, but you don’t have that authority. You have authority over my life, but not my principles. Those are mine alone. I’m not saying any of this to ask you for mercy, but to ask you to join me. If you side with Mr Huber and believe that your role is to discourage citizens from holding their government accountable, then you should follow his recommendations and lock me away. I certainly don’t want that. I have no desire to go to prison, and any assertion that I want to be even a temporary martyr is false. I want you to join me in standing up for the right and responsibility of citizens to challenge their government. I want you to join me in valuing this country’s rich history of nonviolent civil disobedience. If you share those values but think my tactics are mistaken, you have the power to redirect them. You can sentence me to a wide range of community service efforts that would point my commitment to a healthy and just world down a different path. You can have me work with troubled teens, as I spent most of my career doing. You can have me help disadvantaged communities or even just pull weeds for the BLM. You can steer that commitment if you agree with it, but you can’t kill it. This is not going away. At this point of unimaginable threats on the horizon, this is what hope looks like. In these times of a morally bankrupt government that has sold out its principles, this is what patriotism looks like. With countless lives on the line, this is what love looks like, and it will only grow. The choice you are making today is what side are you on. | ทิม เดอคริสโตเฟอร์ ผู้ถูกตัดสินในวันอังคารให้จำคุก 2 ปี ในคุกของสหพันธรัฐ และปรับ $10,000 ฐานขัดขวางการประมูลของสำนักงานจัดการที่ดินในปี 2008 ได้มีโอกาสพูดต่อศาลและผู้พิพากษาก่อนที่จะมีการประกาศคำตัดสิน ต่อไปนี้เป็นถ้อยแถลงของทิม “...ผู้ที่เขียนกฎ เป็นผู้ที่ได้รับผลกำไรจากสถานภาพ/ความสัมพันธ์เชิงอำนาจที่เป็นอยู่ หากเราต้องการจะเปลี่ยนสถานภาพอำนาจนั้น เราอาจต้องทำงานนอกกรอบกฎเกณฑ์เหล่านั้น เพราะนิติมรรค (กลไกเข้าสู่ความยุติธรรม) ที่มีอยู่สำหรับพวกเรา ถูกสร้างขึ้นก็เพื่อทำให้แน่ใจว่า พวกเราจะไม่ทำอะไรที่เปลี่ยนแปลงมันได้” (จากภาพเขียนโดย โรเบิร์ต เชตเตอร์ลีย์-ได้รับอนุญาตให้ใช้ได้) ขอบคุณสำหรับโอกาสให้พูดต่อหน้าศาล ครั้งแรกที่ผมได้พบคุณแมนรอสส์ เจ้าหน้าที่ผู้เตรียมรายงานก่อนการตัดสิน เขาอธิบายว่า เป็นเพราะงานของเขาโดยแท้ที่เขา “ได้มาทำความรู้จักกับผม” เขาบอกว่า เขาจะต้องรู้ว่าผมเป็นใครจริงๆ และทำไมผมถึงกระทำในสิ่งที่ผมได้กระทำไป เพื่อเขาจะได้ตัดสินว่า คำพิพากษาแบบไหนจึงจะเหมาะสม ผมรู้สึกชะงักในความจริงที่ว่า เขาเป็นคนแรกในสำนักงานศาลนี้ ที่เรียกผมด้วยชื่อต้น หรือแม้แต่จ้องมองหน้าผมจังๆ ผมขอบคุณในโอกาสนี้ ที่จะได้พูดอย่างเปิดเผยต่อท่านเป็นครั้งแรก ผมไม่ได้มายืน ณ ที่ตรงนี้ เพื่อขอความกรุณาจากท่าน แต่ผมอยู่ตรงนี้ เพื่อขอให้ท่านได้รู้จักผม คุณฮูเบอร์ ได้สาดเสียสาดเทมากมายใส่บุคลิกภาพ/อุปนิสัยของผม หลายๆ เรื่องเป็นสิ่งที่ตรงข้ามกับสิ่งที่ปรากฏในรายงานของคุณแมนรอสส์ ในระหว่างการอ่านคำวิจารณ์ของคุณฮูเบอร์เกี่ยวกับบุคลิกภาพและศักดิ์ศรีของผม รวมทั้งสมมติฐานของเขาเกี่ยวกับแรงจูงใจผม ผมคิดขึ้นได้ว่า คุณฮูเบอร์และผมไม่เคยสนทนากันแม้แต่ครั้งเดียว ในช่วง 2 ปีครึ่งของการดำเนินคดีนี้ เขาไม่เคยถามผมสักคำ ที่เกี่ยวเนื่องกับสมมติฐานที่เขาเขียนไว้ในรายงานของรัฐบาล เห็นได้ชัดว่า คุณฮูเบอร์ ไม่เคยคิดสักนิดว่า มันเป็นหน้าที่ของเขาที่จะทำความรู้จักกับผม และแล้วเขาก็เต็มใจอย่างยิ่ง ที่จะเขี่ยทิ้งความเห็นของคนๆ หนึ่ง ผู้เห็นว่านั่นคืองานของเขา มีการสับเปลี่ยนคำบรรยายถึงอุปนิสัย ที่คุณฮูเบอร์ ต้องการให้ท่านเชื่อว่าเป็นผม ในย่อหน้าหนึ่ง รัฐบาลอ้างถึงผมว่า “เล่นบทผู้กล่าวหา คณะลูกขุน และผู้พิพากษาในการตัดสินชะตากรรมของการประมูลสัญญาเช่าน้ำมันและก๊าซ รวมทั้งของผู้มีเจตนาเข้าร่วมการประมูลในวันนั้น” ในย่อหน้าถัดมา พวกเขาอ้างว่า “มันไม่ใช่อาชญากรรมของจำเลย ที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง” คุณฮูเบอร์ จูงใจให้คนเชื่อว่า ผมเป็นอาชญากรที่อันตราย ผู้กำอุตสาหกรรมน้ำมันและก๊าซในอุ้งมือของผม หรือเป็นเด็กที่ไร้ความสามารถ ผู้ไม่ได้ส่งผล กระทบอะไรเลย ดังที่ปรากฏในคำอภิปรายที่ขัดแย้งกันในตัวและกลับไปกลับมาตลอดบันทึกความจำของรัฐบาล พวกเขาไม่ค่อยแน่ใจว่าผมเป็นตัวอะไรกันแน่ในระหว่างสองขั้วนั้น แต่พวกเขาแน่ใจว่าผมไม่มีตัวตนในระหว่างขั้วสุดโต่งนั้น แทนที่จะลงมือทำงานด้วยการทำความรู้จักกับผม ดูเหมือนคุณฮูเบอร์ จะพอใจทำแค่งานยัดเยียดผมให้เข้ากับกล่องอุปนิสัยสุดโต่งอันไหนก็ได้ ที่ให้ประโยชน์เชิงการเมืองมากที่สุดในขณะนี้ ในเกือบทุกย่อหน้าบันทึกความจำของรัฐบาลใช้คำว่า โกหก ได้โกหก กำลังโกหก คนหลอกลวง มันทำให้ผมอยากจะขอบคุณเจ้าพนักงานไม่ว่าใคร ที่แก้ไข/ขีดออกคำว่า “กางเกงบนขอนไฟ” รายงานของพวกเขา ไม่ได้กล่าวถึงข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นในสถานที่ประมูลที่เกิดเหตุ คนๆ แรกที่ถามผมว่าผมทำอะไรที่นั่น คือ เจ้าหน้าที่ แดน เลิฟ และผมก็บอกเขาอย่างชัดเจนยิ่งว่า ผมอยู่ที่นั่น เพื่อขัดขวางการประมูลที่ผิดกฎหมาย ที่คุกคามอนาคตของผม ผมได้ตอบคำถามทั้งหมดของเขาอย่างเปิดเผยและอย่างซื่อสัตย์ และก็ได้ทำต่อเนื่องเช่นนี้จนถึงวันนี้ เมื่อพูดถึงการประมูลนั้นในทุกๆ เวที รวมทั้งในห้องพิจารณานี้ พื้นฐานทั้งหมดของข้อแถลงกล่าวหาผิดๆ ที่ตัดสินว่าผมผิด คือ ความจริงที่ว่า ผมเขียนชื่อจริงและที่อยู่จริงบนแบบฟอร์มที่มีคำว่า “ผู้ประมูลที่แท้จริง” เมื่อผมนั่งอยู่ในคอกพยานตรงนั้น คุณรอมนีย์ ได้ถามผมว่า ผมเคยมีเจตนาใดๆ ที่จะเป็นผู้ประมูลที่แท้จริงไหม ผมได้ตอบสนองด้วยการถามคุณรอมนีย์ ให้ช่วยอธิบายคำว่า “ผู้ประมูลที่แท้จริง” หมายถึงอะไรในบริบทนี้ คุณรอมนีย์ จึงถอนคำถาม และเคลื่อนต่อไปยังหัวข้ออื่น เจ้าจุดนั้นแหละ คือพื้นฐานทั้งหมดที่รัฐบาลโจมตีศักดิ์ศรีของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใต้เท้า ความทะเยอทะยาน ควรจะทำจากสิ่งที่เข้มงวดกว่านี้ คุณฮูเบอร์ ยังได้ตั้งสมมติฐานมโหฬารเกี่ยวกับระดับความเคารพที่ผมมีต่อนิติรัฐ รัฐบาลได้อ้างว่า การตัดสินให้จำคุกระยะยาวเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อลดทอนผลกระทบจากแถลงการณ์เชิงการเมืองที่ผมได้กล่าวไว้ และเพื่อส่งเสริมให้คนเคารพกฎหมาย หลักฐานเพียงชิ้นเดียวที่กล่าวหาว่าผมขาดความเคารพต่อกฎหมาย คือ แถลงการณ์เชิงการเมืองที่ผมกล่าวในเวทีสาธารณะต่างๆ อีกครั้ง รัฐบาลไม่ได้กล่าวถึงการกระทำของผม เกี่ยวกับข้อจำกัดสุดเหวี่ยงที่บังคับใช้กับการให้การของผมในห้องพิจารณานี้ เป็นที่รู้กันดีว่า ผมและศาลมีความเห็นต่างกันเชิงการเมือง เกี่ยวกับบทบาทที่เหมาะสมของคณะลูกขุนในระบบกฎหมาย ผมได้แสดงปาฐกถาสาธารณะและให้สัมภาษณ์หลายครั้ง เกี่ยวกับการจัดตั้งระบบลูกขุนและวิวัฒนาการที่ทำให้มันกลายเป็นเช่นนี้ในปัจจุบัน ภายนอกห้องพิจารณานี้ ผมได้แสดงความเห็นอย่างชัดเจนว่า ผมเห็นด้วยกับเหล่าบิดาผู้ก่อตั้ง (ระบบยุติธรรม) ว่า คณะลูกขุน ควรจะเป็นมโนสำนึก/ความรู้สึกผิดชอบของชุมชน และเป็นเครื่องขวางกั้นเผด็จการนิติบัญญัติ ผมได้ทำถึงขนาดจัดตั้งกลุ่มศึกษา ที่อ่านประวัติศาสตร์ของการโมฆะคณะลูกขุน ผู้เข้าร่วมบางคนในกลุ่มอ่านหนังสือนั้น ต่อมา ได้เริ่มแจกใบปลิวในที่สาธารณะเกี่ยวกับสิทธิของคณะลูกขุน ดั่งเป็นสิทธิของพวกเขา เห็นได้ชัดว่า คุณฮูเบอร์ โกรธสุดๆ กับการกระทำเช่นนั้น ถึงกับกล่าวหาปรามาสผมว่า ผมพยายามจะป้ายมลทินแก่คณะลูกขุน เขาไม่ได้ระบุเจาะจงว่าผมควรจะถูกจำคุกมากขึ้นอีกกี่เดือนเพื่อลงโทษฐานทำกิจกรรมชั่วร้าย ที่ได้จัดกลุ่มอ่านหนังสือขึ้นที่โบสถ์ยูนิเทเรี่ยน และอ้างคำกล่าวของ โทมัส เจฟเฟอร์สัน ในที่สาธารณะ แต่เขาพูดว่า ท่านควรจะ “มีความอดทนเพียงเล็กน้อยต่อพฤติกรรมเช่นนี้” แต่นี่เป็นจุดสำคัญที่ คุณฮูเบอร์ อยากละเลย ทั้งๆ ที่ผมไม่เห็นด้วยอย่างแรงกับศาลเกี่ยวกับพื้นฐานของรัฐธรรมนูญที่นำมาใช้จำกัดการให้การของผม ตราบเท่าที่ผมยังอยู่ในห้องพิจารณานี้ ผมเคารพในอำนาจศาล ไม่ว่าผมจะเห็นด้วยหรือไม่กับพวกเขา ผมก็ยอมทนกับข้อจำกัดที่กดทับผมและทีมกฎหมายของผม ผมไม่เคยพยายามที่จะ “ป้ายมลทิน” ให้คณะลูกขุน อย่างที่คุณฮูเบอร์อ้าง ว่าได้แบ่งปันข้อเท็จจริงบางประการเกี่ยวกับการประมูลในเหตุการณ์ ซึ่งศาลได้ตัดสินว่า เป็นการกระทำเกินขอบเขต ผมไม่ได้โพล่งออกไปและบอกคณะลูกขุนว่า ผมประสบความสำเร็จในการระดมทุนเพื่อจ่ายให้สำนักงานจัดการที่ดิน ผมไม่ได้ทำให้คณะลูกขุนรู้ว่า การประมูลได้ถูกกลับลำในเวลาต่อมา เพราะมันผิดกฎหมายมาตั้งแต่แรก ตราบจนวันนี้ ผมยังคิดว่า ผมควรได้มีสิทธิที่จะทำเช่นนั้น แต่การไม่เห็นด้วยกับกฎหมาย ไม่ควรจะสับสนกับการไม่เคารพกฎหมาย แถลงการสาธารณะของผมเกี่ยวกับการโมฆะคณะลูกขุน ไม่ใช่เป็นแถลงการณ์เชิงการเมืองเดียวที่ คุณฮูเบอร์ คิดว่าผมควรถูกลงโทษ ดังที่ระบุในบันทึกความจำของรัฐบาล ผมยังได้พูดในที่สาธารณะถึงคุณค่าของอารยขัดขืน (ปฏิบัติพลเรือนในการขัดขืนกฎหมาย) ว่า เป็นการนำกฎหมายให้เข้าใกล้กับความรู้สึกร่วมของพวกเราต่อความยุติธรรม อันที่จริง ผมได้เรียกร้องอย่างเปิดเผยและกระจ่างแจ้ง ให้ร่วมอารยขัดขืนเพื่อต่อต้านการขุดถ่านหินในยอดเขา ในรัฐบ้านเกิดของผมในเวสต์เวอร์จิเนียร์ การขุดเจาะที่ยอดเขาเป็นกิจกรรมผิดกฎหมาย ซึ่งเป็นการละเมิด พรบ น้ำสะอาด และก็ยังเป็นกิจกรรมผิดกฎหมายที่ฆ่าตน การสอบสวนที่รัฐเวสต์เวอร์จิเนียร์ พบว่า มาสซีเอนเนอยี ถูกกล่าวถึงว่าได้ละเมิดกฎหมายถึง 62,923 ครั้งใน 10 ปีก่อนหน้าภัยพิบัติที่คร่า 29 ชีวิตในปีที่แล้ว การสอบสวนได้เปิดเผยว่า มาสซีเกือบไม่ได้จ่ายสิ่งใดสำหรับการละเมิดกฎหมายเหล่านั้น เพราะบริษัทได้บริจาคเป็นมูลค่าหลายล้านดอลลาร์ สำหรับการรณรงค์หาเสียงที่มีอานิสงค์ต่อการเลือกตั้งผู้พิพากษาส่วนใหญ่ในศาลอุทธรณ์ของรัฐ ตอนที่ผมกำลังเติบโตขึ้นใน รัฐเวสต์เวอร์จิเนียร์ คุณแม่ของผมเป็นหนึ่งในหลายๆ คน ที่ต่อสู้ด้วยการใช้ทุกช่องของระบบยุติธรรม เพื่อทำให้อุตสาหกรรมถ่านหินทำตามกฎหมาย ท่านแสดงความเห็นในเวทีประชาพิจารณ์ เขียนคำร้อง และฟ้องศาล และคนอื่นๆ หลายคนก็ได้ทำต่อไปตั้งแต่นั้นมา แต่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง อันที่จริงผมมีความเคารพอย่างสูงต่อกฎหมาย เพราะผมเห็นได้ว่า อะไรจะเกิดขึ้น หากไม่มีกฎหมาย ดังเช่นกรณีอุตสาหกรรมเชื้อเพลิงซากดึกดำบรรพ์ อาชญากรรมเหล่านั้น ที่กระทำโดย มาสซีเอนเนอยี ไม่เพียงแต่นำความตายมาสู่คนงานของพวกเขาเอง แต่ยังทำให้ชาวบ้านแถบนั้นต้องตายนับไม่ถ้วน เช่น โจชัว แมคคอมิค ตายด้วยมะเร็งไตเพียงอายุ 22 เพราะเขาโชคร้ายที่อาศัยอยู่ปลายน้ำของเหมืองถ่านหิน เมื่อรัฐบาลฉ้อฉลไม่ยอมรักษานิติรัฐต่อไป ผมขอรณรงค์ให้พลเมืองลุกขึ้นเพื่อรับผิดชอบหน้าที่นั้น นี่คือหัวใจเนื้อๆ ของกรณีพิพาทนี้ นิติรัฐขึ้นอยู่กับรัฐบาลที่ยินยอมที่จะปฏิบัติตามกฎหมาย การไม่เคารพต่อกฎหมายเริ่มเกิดขึ้น เมื่อรัฐบาลเชื่อว่าตัวเอง และบรรษัทที่สนับสนุนตน อยู่เหนือกฎหมาย คุณฮูเบอร์ ได้อ้างว่า ความร้ายแรงของการกระทำฝ่าฝืนกฎหมายของผม เป็นเพราะผม “ขัดขวางการดำเนินการที่ถูกกฎหมายของรัฐบาล” แต่การประมูลที่เป็นตัวปัญหานั้น ไม่ใช่การดำเนินการที่ถูกกฎหมาย ผมทราบว่าท่านต้องได้ยินอีกกรณีหนึ่งเกี่ยวกับความไม่ปกติบางอย่าง ซึ่งทำให้การประมูลนั้นพลิกคว่ำ แต่กรณีนั้น ไม่ได้เกี่ยวกับการละเมิดคำสั่งเลขาธิการ 3226 อย่างโจ่งแจ้งของสำนักงานจัดการที่ดิน คำสั่งดังกล่าวเป็นกฎหมายที่เริ่มบังคับใช้ในปี 2001 และกำหนดให้ สนง จัดการที่ดิน ต้องชั่งน้ำหนักถึงผลกระทบต่อการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศในการตัดสินใจเรื่องสำคัญๆ ทั้งหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การพัฒนาทรัพยากร ผู้พิพากษาสหพันธรัฐในรัฐมอนตานา ตัดสินในปีที่แล้วว่า สนง จัดการที่ดินได้ละเมิดกฎหมายข้อนี้อย่างต่อเนื่องตลอดยุครัฐบาลบุช ในบันทึกและการอภิปรายทั้งหลายเกี่ยวกับการประมูลนี้ ไม่มีใครออกมาขอโทษแทนรัฐบาลหรือ สนง จัดการที่ดิน แม้แต่จะพยายามอ้างว่า สนง จัดการที่ดิน ได้พยายามปฏิบัติตามกฎหมาย ทั้งสองสถานการณ์ในเดือนธันวาคม 2008 (2551)--การประมูลนี้ และการทำแผนการจัดการทรัพยากร ที่เป็นพื้นฐานของการประมูลนี้—สนง จัดการที่ดิน ไม่ได้แม้แต่พยายามที่จะปฏิบัติตามกฎหมายข้อนี้เลย และกฎหมายข้อนี้ไม่ใช่แค่กฎเกณฑ์ขี้ปะติ๋ว เกี่ยวกับการแก้ตัว t หรือ เติมจุดให้ i เพื่อช่วยให้นักบัญชีทำงานง่ายขึ้น กฎหมายฉบับนี้ถูกบัญญัติขึ้นเพื่อลดผลกระทบจากหายนะอันเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและป้องกันให้อนาคตมีชีวิตได้บนโลกใบนี้ กฎหมายข้อนี้เกี่ยวกับการคุ้มครองความอยู่รอดของอนุชน นั่นเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว มันเป็นเรื่องใหญ่มากๆ สำหรับผม หากรัฐบาลปฏิเสธที่จะเพิ่มความรับผิดชอบดังกล่าว เพื่อปกป้องอนาคตที่ดำรงชีพได้ ผมเชื่อว่า นั่นเป็นศีลธรรมที่เลี่ยงไม่ได้สำหรับผมและพลเมืองอื่นๆ อนาคตของผม และอนาคตของทุกๆ คนที่ผมรักและห่วงใย กำลังถูกค้าเพื่อแลกกับกำไรงามระยะสั้น ผมถือว่า นี่เป็นธุระส่วนตัวของผมด้วย จนกว่าผู้นำของเราจะรับผิดชอบอย่างจริงจังในการส่งต่อโลกที่แข็งแรงและเป็นธรรมสู่คนรุ่นต่อไป ผมจะต่อสู้ต่อไป รัฐบาลได้อ้างว่า มีทางเลือกทางกฎหมายอื่นๆ ที่ขัดขวางการประมูลครั้งนี้ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผมควรจะใช้วิธียื่นคำร้องประท้วงการประมูลที่ดินเป็นแปลงๆ ไป แต่รัฐบาลไม่ได้กล่าวว่า 2 เดือนก่อนการประมูลในเดือนตุลาคม 2008 มีการเปิดตัวรายงานสภาคองเรส เกี่ยวกับการประท้วงเหล่านั้น ในรายงาน คณะกรรมาธิการรัฐสภาว่าด้วยที่ดินสาธารณะ ได้ระบุว่า มันได้กลายเป็นเรื่องธรรมดาเสียแล้วที่ สนง จัดการที่ดินจะใช้อาสาสมัครจากอุตสาหกรรมน้ำมันและก๊าซในการดำเนินการออกใบอนุญาต อุตสาหกรรมน้ำมันจ่ายเงินให้คนที่อาสาเพื่อทำงานให้อุตสาหกรรมเองโดยเฉพาะ ทั้งๆ ที่หน้าที่นี้ ควรเป็นการควบคุมมัน และกลับเป็นว่า ผมควรเข้าไปร้องขอต่อพนักงานของอุตสาหกรรมเหล่านั้นแหละ ยิ่งไปกว่านั้น การประมูลเกิดขึ้นในเวลาเพียง 3 เดือนหลังจากที่ นสพ นิวยอร์คไทมส์ ประโคมข่าวอื้อฉาวเกี่ยวพันกับเจ้าหน้าที่ควบคุมในกระทรวงมหาดไทย ที่รับสินบนในรูปทั้งเพศสัมพันธ์และยาเสพติด จากบริษัทน้ำมันที่พวกเขาควรจะเป็นผู้ควบคุมดูแล นี่เป็นสถานการณ์ของนิติรัฐ ในปี 2008 ซึ่งคุณฮูเบอร์บอกว่า ผมไม่เคารพกฎหมาย อย่างที่ช่องทางกฎหมายที่ชาวเวสต์เวอร์จิเนียร์ได้เพียรไล่ตามใช้มา 30 ปี เจ้าช่องทางกฎหมายเหล่านั้นถูกสร้างขึ้นเพื่อปกป้องบรรษัท ผู้ควบคุมรัฐบาล ในความเป็นจริง ไม่ใช่เพราะผมขาดความเคารพต่อกฎหมาย แต่เพียงเพราะผมมีความเคารพที่ยิ่งใหญ่กว่าต่อความยุติธรรม ที่ใดมีความขัดแย้งระหว่างกฎหมายและกฎศีลธรรมที่สูงกว่า ที่เป็นสรณะร่วมของพวกเรา ความจงรักภักดีของผมจะไปที่กฎศีลธรรมที่สูงกว่านั้น ผมทราบว่า คุณฮูเบอร์ ไม่เห็นด้วยกับผมเรื่องนี้ เขาเขียนว่า “นิติรัฐเป็นพื้นฐานสำคัญของสังคมอารยะ ไม่ใช่ ‘อารยขัดขืน’ ที่กระทำโดยใช้ชื่อสาเหตุต่างๆ ในวันต่างๆ” นั่นเป็นถ้อยแถลงที่ทั้งน่าเศร้าและน่าขันในฐานะที่เขาเป็นตัวแทนของสหรัฐอเมริกา อันเป็นที่ๆ นิติรัฐถือกำเนิดจากปฏิบัติการอารยขัดขืน ตั้งแต่เมื่อครั้งปฏิบัติการขั้นรากฐานโดยเหล่าบิดาผู้สร้าง (ประเทศนี้) ได้กระทำกระทำอารยขะดขืน ความเป็นนิติรัฐของประเทศนี้ ได้งอกงามอย่างต่อเนื่อง เข้าใกล้กฎศีลธรรมที่สูงส่งกว่า อันเป็นสรณะร่วมของพวกเราด้วยหนทางอารยขัดขืน ที่ดึงความสนใจไปที่ความอยุติธรรมที่ถูกทำให้ถูกกฎหมาย อำนาจของรัฐบาลดำรงอยู่ได้ตราบเท่าที่นิติรัฐสะท้อนกฎศีลธรรมที่สูงส่งกว่าของพลเมือง และตลอดประวัติศาสตร์อเมริกัน ปฏิบัติการอารยขัดขืนนี่แหละ ที่เป็นตัวผูกพันส่วนต่างๆ ไว้ด้วยกัน ความแตกต่างเชิงปรัชญารุนแรงถึงขนาดที่ คุณฮูเบอร์ คิดว่าผมควรจะถูกจองจำ เพื่อตัดทอนความฮึกเหิมในการเผยแพร่ความคิดดังกล่าว ในบันทึกของรัฐบาลส่วนใหญ่ เจาะจงที่แถลงการณ์เชิงการเมืองที่ผมพูดในเวทีสาธารณะต่างๆ แต่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเสมอไป เมื่อคุณฮูเบอร์ เถียงว่า การให้การของผมควรจะถูกจำกัด เขาพูดถึงความเห็นของผมดังนี้ “ในที่สี่แยกสาธารณะ เป็นที่ๆ เหมาะสมสำหรับการสื่อสารของจำเลย ไม่ใช่การดำเนินคดีอาชญากรรมในศาลสหพันธรัฐ” แต่ตอนนี้คณะลูกขุนได้ออกไปแล้ว คุณฮูเบอร์ ต้องการหยิบสาระของผมจากสี่แยกสาธารณะ และทำให้มันเป็นจุดศูนย์กลางของการดำเนินคดีในศาลสหพันธรัฐนี้ ผมไม่มีปัญหา ผมเพียงแต่ยินดีที่จะได้แสดงความเห็นดังที่ผมเคยกระทำมา ในบันทึกของรัฐบาลระบุว่า “ตรงข้ามกับการหลีกเลี่ยงไม่ให้จำเลยผู้นี้ ได้ก่ออาชญากรรมมากไปกว่านี้ คำพิพากษาควรจะออกมาในลักษณะ ‘มากพอที่จะยับยั้งไม่ให้ผู้อื่นเอาเยี่ยงอย่างพฤติกรรมอาชญากรรม’ ” ความห่วงกังวลของพวกเขา ไม่ใช่อันตรายดังที่ผมได้นำเสนอ แต่เป็นอันตรายที่นำเสนอจากความคิดและคำพูดของผม ที่อาจชักนำให้ผู้อื่นลุกขึ้นทำตาม บางที ถูกแล้วที่คุณฮูเบอร์ จะกังวล เขาเป็นตัวแทนของรัฐบาลสหรัฐฯ งานของเขาคือปกป้องผู้ครองอำนาจอยู่ในปัจจุบัน และเมื่อขยายออกไป ก็คือ เหล่าบรรษัทที่เป็นสปอนเซอร์ของพวกเขา หลังจากหลายเดือนที่ไม่มีปฏิบัติการใดๆ เกิดขึ้นหลังจากการประมูล ผมมารู้ว่าถูกกล่าวหา เมื่อ แพ็ต เชีย ได้รับโทรศัพท์จากนักข่าวของ Associated Press ที่พูดว่า “เพียงแต่ต้องการจะบอกคุณว่า พรุ่งนี้ทิมจะถูกกล่าวหา และข้อกล่าวหามีดังนี้” นักข่าวผู้นั้นรู้ข่าว 2 สัปดาห์ก่อนหน้า จากนักล็อบบี้ของอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง คำร้องของเราให้เปิดเผยว่า นักล็อบบี้คนนั้นมีบทบาทอะไรในสำนักงานของอัยการแห่งสหรัฐฯ ถูกปฏิเสธ แต่เรารู้ว่า เธอคงโน้มน้าวได้และรัฐบาลก็รู้สึกว่าจำเป็นต้องปกป้องผลประโยชน์ของอุตสาหกรรม สิ่งที่ผมได้กล่าวในที่สาธารณะอาจจะคุกคามโครงสร้างอำนาจได้จริงๆ มีการอ้างหลายครั้งถึงปาฐกถาที่ผมแสดงหลังจากถูกกล่าวหา แต่ในรายงานของรัฐบาล ผมเห็นเพียงครึ่งประโยคของปาฐกถาที่อ้างถึงนั้น พวกเขาได้เติมคำของพวกเขาเองลงในประโยคดังกล่าว เพื่อทำให้ฟังดูน่ากลัวยิ่งขึ้น แต่ปาฐกถานั้น เกี่ยวกับการเสริมสร้างศักยภาพ/อำนาจ (empowerment) มันเกี่ยวกับความเชื่อมโยงถึงกัน มากกว่ามองพวกเราเองว่าเป็นปัจเจกชนที่โดดเดี่ยว สาระของปาฐกถานั้น คือ เมื่อประชาชนยืนขึ้นร่วมกัน พวกเขาจะไม่ถูกขูดรีดเอาเปรียบโดยบรรษัทที่เรืองอำนาจอีกต่อไป ความรู้สึกแปลกแยกคงเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพในการควบคุมในอเมริกา และการย้ำเตือนความเชื่อมโยงที่แท้จริงของพวกเรา จึงเป็นการทำให้เครื่องมือนั้นอ่อนกำลังลง แต่แนวทางสำหรับเขียนคำพิพากษา ไม่ได้เอ่ยถึงความจำเป็นที่จะต้องปกป้องบรรษัทหรือนักการเมืองให้พ้นจากความคิดที่คุกคามอำนาจการควบคุมของพวกเขา แนวทางพูดว่า “ปกป้องสาธารณะชน” คำถามคือ สาธารณชนได้รับความช่วยเหลือ หรือได้รับการประทุษร้ายจากปฏิบัติการของผม การตอบคำถามดังกล่าวที่ง่ายที่สุด คือดูที่ผลกระทบโดยตรงจากการกระทำของผม ดังที่ผู้บริหารน้ำมันได้กล่าวในคำให้การของเขา ผมไม่ได้ร่วมประมูลในแปลงที่ราคาเฉลี่ย $12 ต่อเอเคอร์ แต่เป็นแปลงที่มีราคาเฉลี่ย $125 ต่อเอเคอร์ นั่นเป็นราคาที่ต้องจ่ายสำหรับสมบัติสาธารณะต่อทรัสต์สาธารณะ (คณะกรรมการดูแลสมบัติสาธารณะ) อุตสาหกรรมยอมรับอย่างเปิดเผยว่า พวกเขาได้ที่ดินเหล่านั้นในราคาต่ำกว่ามูลค่าที่แท้จริงมาก ไม่เพียงแต่บริษัทน้ำมันเหล่านั้น แข่งราคาขึ้นไปถึง $125 ในระหว่างการประมูล พวกเขายังได้รับโอกาสให้ถอนราคาที่แข่งประมูล เมื่อการกระทำของผมถูกอธิบาย พวกเขาเก็บแปลงเหล่านั้นไว้ เพราะรู้ว่า ถึงอย่างไร $125 ก็ยังเป็นราคาที่ดี บริษัทน้ำมันรู้ว่า พวกเขากำลังจะได้ที่ดินเหล่านั้นเหมือนขโมยมาจากประชาชนชาวอเมริกัน แต่ตอนนี้ พวกเขากำลังกรีดร้อง เพราะจะต้องจ่ายมากขึ้น พอๆ กับมูลค่าที่แท้จริง รัฐบาลอ้างว่า ผมจะต้องรับผิดชอบต่อการขโมยที่บริษัทน้ำมันไม่สามารถดำเนินได้ ในรายงานของรัฐบาลประเมินผลกระทบเป็นมูลค่า $600,000 สำหรับการที่บริษัทน้ำมันไม่สามารถขโมยจากสาธารณชน รายได้เพิ่มสำหรับสาธารณะ กลายเป็นประเด็นนอกเรื่อง แม้ว่า แปลงที่ดินส่วนมากได้เคยถูกระงับโดย ท่านเลขา ซาลาสซา (Secretary Salazar) แปลงที่ผมชนะการประมูลมา ส่วนใหญ่ถูกระงับเพราะไม่เหมาะสมสำหรับการขุดเจาะ พูดใหม่คือ แปลงที่มีราคาสูงสุด และงามที่สุดสำหรับสาธารณะ ไม่เหมาะสำหรับการขุดเจาะ หากการประมูลดำเนินไปอย่างไม่สะดุด สาธารณชนก็คงสูญเสีย ความจริงที่ว่า การประมูลชะลอตัวลง ทำให้เกิดการดูให้ละเอียดขึ้นในกระบวนการ และการถอนที่คืนในที่สุด เป็นเรื่องดีสำหรับสาธารณชน กล่าวโดยทั่วไป คำถามที่ว่า อารยขัดขืนเป็นสิ่งดีต่อสาธารณะหรือไม่นั้น เป็นเรื่องของมุมมอง ธาตุแท้ของอารยขัดขืน คือ ความพยายามเปลี่ยนแปลง ผู้ครองอำนาจ ซึ่งคุณฮูเบอร์เป็นตัวแทน คือผู้ได้ประโยชน์จากโครงสร้างอำนาจ ดังนั้น พวกเขาจึงเห็นว่า อารยขัดขืน เป็นเรื่องเลว ใต้เท้า การตัดสินใจที่ท่านได้กระทำในวันนี้ ท่านทำเพื่อปกป้องส่วนไหนของสาธารณะ คุณฮูเบอร์ ได้ลงคะแนนเสียงที่ชัดเจนว่า ต้องการธำรงรักษาโครงสร้างอำนาจเดิม แต่คนส่วนใหญ่ของสาธารณะถูกขูดรีดโดยโครงสร้างอำนาจเดิมๆ นั้น มากกว่าที่จะได้รับประโยชน์จากมัน เยาวชนเป็นกลุ่มที่เห็นชัดที่สุด ที่ถูกกดขี่และถูกลงโทษด้วยอนาคตที่น่ารังเกียจ โดยการยอมให้อุตสาหกรรมเชื้อเพลิงดึกดำบรรพ์ชนะ มีงานวิจัยวิทยาศาสตร์ล้นหลาม บางชิ้นท่านได้รับซึ่งอยู่ในเอกสารจากฝ่ายจำเลย ที่เผยถึงความหายนะที่เยาวชนจะต้องเผชิญในทศวรรษที่จะมาถึง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ คือการกดขี่ในชุมชนที่เชื้อเพลิงซากดึกดำบรรพ์กำลังถูกสะกัด ในฐานะชาวพื้นเมืองเวสต์เวอร์จิเนียร์ ผมได้เห็นตั้งแต่เด็ก ถึงการขุดเจาะเชื้อเพลิงซากดึกดำบรรพ์ ไปพร้อมกันกับการกดขี่ชาวท้องถิ่น ในเวสต์เวอร์จิเนียร์ พวกเราได้ขุดเจาะถ่านหินมานานกว่าคนอื่น และหลังจากขุดได้ 150 ปี ได้ทำให้คนอื่นร่ำรวย แต่เวสต์เวอร์จิเนียร์กำลังจะตาย เป็นรัฐสุดท้ายในด้านรายได้ต่อหัว อัตราการศึกษาและอายุขัย และมันไม่ใช่เรื่องประหลาด แหล่งที่ร่ำรวยทรัพยากรเชื้อเพลิงซากดึกดำบรรพ์ที่สุด--ไม่ว่าจะเป็นถ่านหินในเวสต์เวอร์จิเนียร์ หรือเคนทักกี้ หรือน้ำมันในหลุยเซียนาและมิสซิสซิปปี้--ล้วนเป็นรัฐที่มีมาตรฐานการครองชีพที่ต่ำที่สุด ในบางส่วน นี่เป็นความจำเป็นของอุตสาหกรรม วิธีเดียวที่จะชักจูงให้ใครสักคนระเบิดหลังบ้านตัวเอง หรือเติมยาพิษลงในแหล่งน้ำของตัวเอง คือ ด้วยการทำให้แน่ใจว่า พวกเขาจะสุดรันทดจนไม่มีทางเลือกอื่น แต่มันก็เป็นธรรมชาติของรูปแบบเศรษฐกิจ (กระแสหลัก) ด้วย เมื่อเชื้อเพลิงซากดึกดำบรรพ์เป็นทรัพยากรที่จำกัด ใครก็ตามที่ควบคุมช่องทางเข้าถึงทรัพยากรได้ก่อน ก็เป็นคนตั้งกติกาผูกขาดได้ พวกเขาตั้งกติกาสำหรับคนงาน สำหรับชุมชนท้องถิ่น และแม้แต่สำหรับหน่วยงานควบคุมดูแล เศรษฐกิจที่ใช้พลังงานทดแทนได้ ถูกมองว่าเป็นภัยคุกคามรูปแบบดังกล่าว เนื่องจากไม่มีใครสามารถควบคุมการเข้าถึงดวงอาทิตย์หรือลม ความมั่งคั่งย่อมไหลไปสู่ใครก็ตาม ที่สามารถทำงานและเก็บเกี่ยวพลังงานนั้น ด้วยเหตุดังกล่าว ย่อมนำไปสู่ระบบเศรษฐกิจที่กระจายตัวมากขึ้น ซึ่งนำไปสู่ระบบการเมืองที่กระจายตัวมากขึ้น มันกระทบกระเทือนการทำกำไรซึ่งอยู่ในมือของบรรษัทเพียงหยิบมือเดียว--ผู้ซึ่งระบบปัจจุบันทำงานรับใช้มัน แต่คำถามของเรา คือ ส่วนไหนของสาธารณะที่ท่านมีหน้าที่ปกป้อง ผมอยู่ ณ ที่นี่ในวันนี้ เพราะผมเลือกที่จะปกป้องประชาชนผู้ถูกกีดกันและจำกัดให้อยู่นอกระบบ จากการทำกำไรของเหล่าบรรษัทที่ขับเคลื่อนระบบ ผมพูดเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะต้องการความกรุณาจากท่าน แต่เพราะผมต้องการให้ท่านมาร่วมกับผม หลังจากความแตกต่างในเชิงปรัชญาการเมือง ส่วนที่เหลือในการอภิปรายถึงการเขียนคำพิพากษาล้วนเกี่ยวกับการสูญเสียเงินอันเป็นผลจากปฏิบัติการของผม รัฐบาลได้แนะนำตัวเลขต่างๆ ที่ข้องเกี่ยวกับการกระทำของผมอย่างหลวมๆ ตัวเลขที่อภิปรายบ่อยที่สุด คงจะเป็นสิ่งที่หักล้างได้ง่ายที่สุด นั่นคือตัวเลขคร่าวๆ $140,000 ซึ่งเป็นจำนวนเงินที่ สนง จัดการที่ดิน ได้ใช้ตั้งแต่แรกเพื่อจัดการประมูล ธันวาคม 2008 จากคำนิยาม ตัวเลขนี้เป็นจำนวนเงินที่ สนง จัดการที่ดินได้ใช้ไปก่อนที่ผมจะเข้าไปเกี่ยว คำถามควรจะเป็น สนงจัดการที่ดิน ได้จ่ายอะไรไปอันเนื่องจากการกระทำของผม แต่เห็นชัดว่า ไม่มีการตั้งคำถามเช่นนี้ ตรรกะเดียวที่โยงตัวเลข $140,000 กับการกระทำของผม คือ ถ้าผมเป็นต้นเหตุให้การประมูลทั้งหมดเป็นโมฆะ และ สนง จัดการที่ดิน ต้องเริ่มต้นทุกอย่างใหม่ แต่แน่นอน กรณีนี้ไม่เป็นเช่นนั้น ประการแรก การโต้เถียงของอัยการเข้าๆ ออกๆ ว่า ผมไม่มีผลกระทบอย่างไรต่อการพลิกคว่ำของการประมูลครั้งนี้ ที่สำคัญกว่านั้น สนง จัดการที่ดิน ไม่ได้จัดการประมูลใหม่ซ้ำของเดิม เพราะมีคำสั่งตามมาว่า หลายๆ แปลง ไม่สมควรจะถูกนำออกมาประมูลแต่แรกแล้ว แทนที่จะใช้ตัวเลขเลื่อนลอยของ $140,000 มันจะง่ายกว่า หากถาม สนง จัดการที่ดินว่าได้ใช้เงินไปเท่าไร หรือจะต้องใช้เท่าไรเพื่อจัดการประมูลซ้ำ แต่รัฐบาลก็ไม่ได้ตั้งคำถามเช่นนั้นอีก คงจะเป็นเพราะรู้ว่า จะไม่ได้รับคำตอบ ตัวเลขต่อมาที่แนะนำในบันทึกของรัฐบาล คือ $166,000 ซึ่งเป็นมูลค่ารวมของที่ดิน 3 แปลงที่ผมชนะการประมูลมาได้ แต่ถูกทำให้เป็นโมฆะ น่าประหลาดที่รัฐบาลต้องการให้ผมจ่ายสำหรับที่ดิน 3 แปลงนั้น ทั้งๆ ที่ไม่ได้มีการเสนอนำที่ดินแปลงดังกล่าวมาให้ผม เมื่อผมเสนอว่าจะจ่ายเงินให้ สนง จัดการที่ดิน เมื่อสองอาทิตย์หลังจากการประมูล พวกเขาปฏิเสธที่จะรับเงิน นอกจากประวัติศาสตร์ตอนนั้นแล้ว ตัวเลขนี้ ก็ยังไม่มีเหตุผลที่จะโยงว่าเป็นความสูญเสียจากการกระทำของผม เมื่อเราเขียนว่า ไม่มีการสูญเสียใดๆ จากการกระทำของผม เราย่อมหมายถึงเช่นนั้นตามคำเขียน ที่ดินทั้งสามแปลงไม่ได้ระเหยหายไป หรือระเบิดเป็นจุลในอากาศด้วยการกระทำของผม ไม่ใช่เพราะน้ำมันใต้ดินถูกบัตรประมูลของผมดูดจนแห้งผาก มันยังอยู่ที่นั่น และอันที่จริง สนง จัดการที่ดิน ได้ออกประกาศแล้วว่า จะทำการประมูลแปลงดังกล่าวใหม่ในกุมภาพันธ์ 2012 ตัวเลขแนะนำสุดท้ายว่าเป็นการสูญเสียคือ $600,000 ที่บริษัทน้ำมันไม่สามารถขโมยสมบัติจากสาธารณะ ตัวเลขที่ไร้สาระนี้ เป็นจำนวนเงินที่ สนง ที่ดิน ควรจะได้รับเพิ่มอันเนื่องมาจากการกระทำของผม นี่เป็นจุดที่เริ่มชอบกล รายงานของรัฐบาลให้ $600,000 ซึ่งเป็นบวกสำหรับ สนง ที่ดิน และเติม $300,000 ซึ่งเป็นลบสำหรับ สนง ที่ดิน และได้ผลลัพธ์เป็น $900,000 ลบ นี่เป็นคณิตศาสตร์แบบไหน มันชัดอยู่ว่า คุณฮูเบอร์ทำงานให้รัฐบาลสหพันธรัฐ หลังจากตัวเลขส่วนใหญ่ได้ถูกโต้เถียงในรายงานก่อนคำตัดสิน รัฐบาลอ้างในคำคัดค้านเร็วๆ นี้ว่าผมควรจะถูกลงโทษเป็นจำนวนเงินตามตัวเลขที่ผมตั้งใจจะเป็นต้นเหตุให้เกิดผลกระทบ รัฐบาลพยายามสมมติเจตนาของผม และอ้างว่า “นี่เป็นการสอดคล้องกับคำให้การของคุณ เดอคริสโตเฟอร์ ที่ให้การในระหว่างการไต่สวน ที่ยอมรับว่า เจตนาของเขา คือ ทำให้เกิดการประทุษร้ายด้านการเงินต่อผู้อื่น ที่ไม่เห็นด้วยกับเขา” เดี๋ยวก่อน ผมไม่ได้มีโอกาสพูดอะไรมากมายในการไต่สวน ดังนั้น มันเป็นการง่ายมากที่จะตรวจเช็คจากบันทึกของศาล ข้อความที่รัฐบาลอ้างถึง ไม่เคยเกิดขึ้น ไม่มีอะไรแม้แต่จะใกล้เคียงพอที่จะยกมาอ้าง ข้อความในคำคัดค้านของรัฐบาล จึงเป็นนิยายโดยสิ้นเชิง ความไม่สามารถของคุณฮูเบอร์ ในการตัดสินเจตนาของผม ได้เปิดเผยในกรณีนี้ จากระดับที่เขาประเมินความทะเยอทะยานของผมต่ำเกินไป ความจริง คือ เจตนาของผม ทั้งตอนนั้นและตอนนี้ คือ ตีแผ่ ทำให้เสียหน้า และเรียกร้องให้อุตสาหกรรมน้ำมันรับผิดชอบ ซึ่งหมายถึงการตัดเข้าไปในกำไรต่อปีถึง 1 แสนล้านเหรียญ ที่ได้มาจากการหาประโยชน์ใส่ตัวเอง อันที่จริง ผมตั้งใจจะให้การกระทำของผม มีบทบาทหลากหลาย ที่จะขับเคลื่อนประเทศสู่เศรษฐกิจพลังงานสะอาด ที่ซึ่งเจ้าเงิน 1 แสนล้านเหรียญจากกำไรของน้ำมัน จะถูกกำจัดไปจนหมดสิ้น เมื่อผมอ่านตรรกะใหม่ของคุณฮูเบอร์ ผมอกสั่นขวัญแขวน เมื่อคำนึงถึงเจตนาที่ค่อนข้างไม่เป็นจริงที่จะทำให้เกิดผลกระทบเป็นมูลค่าถึง 1 แสนล้านเหรียญนั้น จะทำให้ผมต้องได้รับโทษถูกจำขังตลอดชีพต่อเนื่องกันหลายกระทง โชคดีที่ การให้เหตุผลเช่นนี้ มันไม่เป็นจริงพอๆกับที่มันเป็นเรื่องโง่เขลา คุณฮูเบอร์พยายามที่จะหาความขัดแย้งในตัวเองจากคำพูดของผม เขาชี้ว่า ในที่สาธารณะ ผมโอ้อวดการกระทำ และทำเหมือนกับว่ามันเป็นความสำเร็จ ในขณะที่ในบันทึกความจำของเรา เราอ้างว่า การกระทำของผมได้นำไปสู่ “ไม่มีการสูญเสีย” ในด้านหนึ่ง ผมคิดว่ามันเป็นความสำเร็จ ถึงกระนั้น ผมอ้างว่า ไม่ได้เกิดการสูญเสีย คุณฮูเบอร์ นำเสนอความคิดนี้ว่าเป็นเรื่องขัดแย้งกันเองในตัว และเป็นเครื่องพิสูน์ว่า ผมเป็นคนไม่ซื่อหรือเริ่มถอยห่างจากความเชื่อมั่นเดิม แต่เพื่อให้ ความสำเร็จ ขัดแย้งกับการไม่สูญเสีย จะต้องมีสมมติฐานอีกข้อ จะต้องสมมติว่า เจตนาของผม คือ ต้องการทำให้เกิดการสูญเสีย แต่สิ่งเดียวที่ผมทำให้สูญเสียไป คือ สูญเสียความลับ ว่ารัฐบาลได้ยื่นสมบัติสาธารณะให้เอกชน เพื่อทำกำไร ดังที่ผมได้กล่าวในระหว่างการไต่สวน เจตนาของผม คือ การฉายแสงสว่างให้เห็นกระบวนการทุจริต และให้รัฐบาลหยุดมองอีกหนว่า การประมูลนี้ เขาดำเนินกันอย่างไร ความสำเร็จของเจตนาอันนั้น ไม่ขึ้นกับการสูญเสียใดๆ ผมรู้ว่า หากผมไม่มีเหตุผลในการกระทำของผม และรัฐบาลได้ดูอีกครั้ง และตัดสินว่าไม่มีอะไรผิดปกติในการประมูล ต้นทุนที่เสียไปเพราะการกระทำของผม ก็เพียงแค่เงินเดือนหนึ่งวัน ของผู้ขายทอดตลาด และต้นทุนอีกเล็กน้อยเพื่อประมูลที่ดินบางแปลงใหม่ แต่ถ้าผมถูกที่การประมูลมีอะไรลับลมคมใน ผมรู้ว่า การยอมให้การประมูลดำเนินต่อไปได้ ย่อมหมายถึงการสูญเสียถาวรดินแดนที่เหมาะสำหรับวัตถุประสงค์อื่น และการสูญเสียถาวรของภูมิอากาศที่ปลอดภัย เจตนาคือ ป้องกันการสูญเสีย แต่นั่นแหละมันเป็นเรื่องของมุมมอง คุณฮูเบอร์ต้องการให้ท่านชั่งน้ำหนักการสูญเสียสำหรับบรรษัท ที่หมายมั่นจะเอาสมบัติสาธารณะให้ได้ด้วยเงินไม่กี่สตางค์ เพื่อเอาเงินบาท แต่ผมเชื่อว่า ปัจจัยที่สำคัญ คือ การสูญเสียต่อสาธารณะ ซึ่งผมได้ช่วยขัดขวาง อีกครั้ง เรากลับมาที่ความแตกต่างเชิงปรัชญา ไม่ว่าจะมองในมุมไหน มันเป็นกรณีเกี่ยวกับสิทธิของพลเมืองที่จะท้าทายรัฐบาล สนง อัยการของสหรัฐฯ ได้บอกชัดถึงความสนใจที่ว่า ไม่เพียงแต่ลงโทษผมที่ได้กระทำการดังกล่าว แต่เพื่อยับยั้งคนอื่นไม่ให้ท้าทายรัฐบาลแม้ว่าเมื่อรัฐบาลได้ทำตัวไม่เหมาะสม บันทึกความจำของพวกเขาระบุว่า “เพื่อให้แน่ใจ คำตัดสินจำคุกที่นี่จะระงับไม่ให้คนอื่นเอาเยี่ยงอย่าง” ข้อความนี้แน่นอน ไม่เพียงแต่ละเลยประวัติของนักโทษการเมือง แต่ยังละเลยความรุนแรงของสถานการณ์ปัจจุบัน พวกที่ได้รับแรงบันดาลใจที่จะเดินตามผม เป็นพวกที่เข้าใจว่า พวกเรากำลังเดินในหนทางสู่หายนะอันเป็นผลจากการเปลี่ยนแปลงทางภูมิอากาศ พวกเขารู้ว่าอนาคตของพวกเขา และของผู้ที่เขารัก แขวนอยู่บนเส้นทางนี้ และพวกเขาก็รู้ว่า เวลากำลังจะหมดลงสำหรับการเปลี่ยนทิศทาง ยิ่งเราเข้าไปใกล้จุดที่ว่ามันสายเกินไปเสียแล้วเท่าไร คนยิ่งน้อยที่จะเสียอะไรด้วยการลุกขึ้นสู้ อำนาจของกระทรวงยุติธรรม อยู่ที่ความสามารถในการแย่งของจากประชาชนไป ยิ่งประชาชนรู้สึกว่า ไม่มีอะไรจะสูญเสียอีกแล้ว อำนาจนั้นจะเริ่มเหี่ยว ประชาชนที่มุ่งมั่นจะต่อสู้เพื่ออนาคตที่มีชีวิตอยู่ได้ จะไม่หมดกำลังใจ หรือถูกข่มขู่ได้ง่ายๆ โดยสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ วันนี้ และผมก็ไม่ถอยเช่นกัน ผมจะเผชิญหน้าต่อไปกับระบบที่คุกคามอนาคตของเรา ด้วยสถานการณ์ที่มีการทำลายสถาบันประชาธิปไตยที่ครั้งหนึ่ง เคยให้พลเมืองเข้าถึงอำนาจได้ อนาคตของผม น่าจะพัวพันอยู่กับปฏิบัติการอารยขัดขืน ไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นที่นี่ วันนี้ จะเปลี่ยนใจผม ผมไม่ได้หมายถึงการกระทำที่ไม่เคารพอะไรเลย แต่หมายถึงว่าท่านไม่มีอำนาจ ท่านมีอำนาจเหนือชีวิตของผม แต่ไม่ใช่เหนือหลักการของผม เพราะมันเป็นของผมตามลำพัง ผมไม่ได้กล่าวสิ่งหล่านี้ เพื่อขอความกรุณาจากท่าน แต่ขอให้ท่านร่วมทางกับผม หากท่านเข้าข้างคุณฮูเบอร์ และเชื่อว่า บทบาทของท่าน คือ ยับยั้งไม่ให้พลเมืองเรียกร้องความรับผิดชอบจากรัฐบาล ท่านก็ควรทำตามคำแนะนำของเขา และจองจำผม แน่นอน ผมไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น ผมไม่มีความปรารถนาที่จะเข้าคุกเลย และการยัดเยียดว่า ผมต้องการเป็นผู้พลีชีพชั่วคราว เป็นเรื่องโกหก ผมต้องการให้ท่านร่วมกับผมในการลุกขึ้นเรียกร้องสิทธิ์และความรับผิดชอบของพลเมือง ในการท้าทายรัฐบาลของตนเอง ผมต้องการให้คนร่วมกับผม ในการให้คุณค่าต่อประวัติศาสตร์ของประเทศนี้ ที่อุดมไปด้วยปฏิบัติการอารยขัดขืนที่ไม่ใช้ความรุนแรง (โดยสันติ) หากท่านเห็นด้วยกับคุณค่านี้ แต่คิดว่า ยุทธวิธีของผมผิด ท่านมีอำนาจที่จะชี้ทางใหม่ ท่านสามารถจะลงโทษให้ผมทำงานชุมชนต่างๆ ที่จะนำพาให้พันธกิจของผมไปสู่โลกที่แข็งแรงสมบูรณ์และเป็นธรรมด้วยเส้นทางอื่น ท่านสามารถสั่งให้ผมทำงานกับเยาวชนที่มีปัญหา อย่างที่ผมประกอบอาชีพส่วนใหญ่ทางนั้น ท่านสามารถสั่งให้ผมช่วยเหลือชุมชนที่ด้อยโอกาส หรือแม้แต่ถอนวัชพืชที่สนง ที่ดิน ท่านสามารถจะขับเคลื่อนพันธกิจนั้น หากท่านเห็นด้วย แต่ท่านฆ่ามันไม่ได้ มันจะไม่หายไปไหน ณ จุดนี้ที่วิบัติที่เหนือินตนาการ คอยอยู่ที่ขอบฟ้า นี่คือหน้าตาของความหวัง ในห้วงเวลาของรัฐบาลที่ไร้ศีลธรรมโดยสิ้นเชิง ที่ได้ขายหลักการไปหมด นี่คือหน้าตาของความรักชาติ ด้วยชีวิตนับไม่ถ้วนบนเส้นทางนี้ นี่คือหน้าตาของความรัก และมันมีแต่จะงอกงาม สิ่งที่ท่านต้องเลือกวันนี้ คือ ท่านจะยืนอยู่ฝ่ายไหน |
ดรุณีแปล/7-28-11 |
วันเสาร์ที่ 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2554
อารยขัดขืน : ทิม เดอคริสโตเฟอร์ เพื่ออนาคตลูกหลาน
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)