ศึกชนชั้นในสหรัฐฯ: นโยบายเพื่อกู้การจ้างงาน หรือ เพื่อกู้เก้าอี้

President Obama Joins the Cult of Economics Deniers Published on Monday, August 15, 2011 by The Guardian/UK	ประธานาธิบดีโอบามา เข้าร่วมสำนักปฏิเสธเศรษฐศาสตร์ 15 สิงหาคม 2011 ใน การ์เดียน/อังกฤษ
President Obama has abandoned evidence-based economics to return the US to growth in favor of the politics of deficit-cutting by Dean Baker	ประธานาธิบดีโอบามา ได้ละทิ้งเศรษฐศาสตร์ที่ตั้งอยู่บนสิ่งที่พิสูจน์ได้ เพื่อกู้ให้สหรัฐฯ กลับสู่การเติบโตทางเศรษฐกิจ ไปเป็นการตัดลดความขาดดุล โดย ดีน เบเกอร์
A front page story in Sunday's New York Times gave the country the bad news. President Obama is no longer paying attention to economists and economics in designing economic policy. Instead, he will do what his campaign people tell him will get him re-elected, presumably by getting lots of money from Wall Street. The article said that President Obama intends to focus on reducing government spending and cutting programs like social security and Medicare. This is in spite of the fact that: "A wide range of economists say the administration should call for a new round of stimulus spending, as prescribed by mainstream economic theory, to create jobs and promote growth." In other words, President Obama intends to ignore the path for getting the economy back to full employment that most economists advocate. Instead, he is going to cut government spending – because his chief of staff and former JP Morgan vice president Bill Daley and his top campaign adviser David Plouffe both say this is a good idea. While people are justified in having little respect for economists – almost the entire profession missed the $8tn housing bubble that crashed the US economy – it is still scary to see that policy will be determined by people with no knowledge of economics whatsoever. After all, do Daley and Plouffe even have a theory as to how cutting government spending could help the economy? There, of course, is a theory as to how budget cuts could boost growth. The theory is that lower deficits in the present and/or near future will reduce fears that government spending will be crowding out private economic activity. This would lead to lower interest rates. Lower interest rates will provide a boost to investment and consumption. Also, lower interest rates in the United States will make dollar assets less attractive to investors. This will cause the dollar to decline against other currencies, improving our trade balance. However, no part of this story makes sense in the current economic environment. US interest rates are already at ridiculously low levels, with the 10-year Treasury rate falling below 2.2% in the wake of the recent euro crisis. Does anyone really believe that the rate will go much lower even with large cuts to the budget? Furthermore, even if interest rates did fall, it is difficult to believe that it would have much impact on either investment or consumption. Investment is not very responsive to interest rates even in the best of times. It is extremely unlikely that firms will rush to buy new equipment even if interest rates were to take another large plunge, when most are still operating with vast amounts of excess capacity. Consumers remain heavily indebted due to the collapse of house prices. Furthermore, the huge baby boom cohort is going to feel more need to save than ever with the government slashing its social security and Medicare benefits. The trade side of the picture doesn't look much better. The dollar continues to be a safe haven in uncertain times. Furthermore, China and other export dependent countries care little about US interest rates; they want to protect their markets in the United States. They are likely to keep the dollar from falling too much against their currencies no matter how low interest rates fall. For these reasons, it is unlikely that cutbacks in government spending will do much to lower the dollar and reduce the trade deficit. These would be the points that economists would make if President Obama was still paying attention to them. And if there are effective rebuttals within economics to these arguments, they are not easy to find. But President Obama is apparently not listening to economists anymore, so he wouldn't care, in any case. Just as we have many politicians who ignore climatologists in the design of energy policy, and politicians who think that biology has no place in teaching the origins of species, we now have politicians who think that economics has no place in designing economic policy. This could be viewed as comical, but tens of millions of lives stand to be ruined. Ever since Keynes, we have known how to bring an economy back to full employment after it has fallen into a slump. Keynes's basic insights have been supported by a vast amount of economic research over the last seven decades. And we have solid evidence showing (pdf) that the limited stimulus pushed through by Obama in 2009 worked pretty much as predicted in generating growth and jobs. But evidence, apparently, doesn't matter at the White House any more.	ข่าวหน้าแรกของนิวยอร์คไทม์ส ฉบับวันอาทิตย์ เป็นข่าวร้ายสำหรับประเทศ  ประธานาธิบดีโอบามา ไม่สนใจฟังนักเศรษฐศาสตร์ และไม่ใช้เศรษฐศาสตร์ในการออกแบบนโยบายเศรษฐกิจอีกต่อไป   แต่เขาจะทำตามนักรณรงค์หาเสียงของเขาที่บอกเขาว่า ต้องทำอะไรเพื่อจะได้รับเลือกอีกสมัย ซึ่งน่าจะเป็นไปได้ด้วยการได้เงินมากมายจากวอลล์สตรีท บทความนี้กล่าวว่า ประธานาธิบดีโอบามา ตั้งใจจะมุ่งหน้าลดรายจ่ายของรัฐบาล และตัดโครงการเช่น ประกันสังคมและประกันสุขภาพ  อันนี้ขัดกับความจริงที่ “นักเศรษฐศาสตร์ทั้งหลายกล่าวไว้ว่า รัฐบาลควรทำการจ่ายเพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจอีกรอบหนึ่ง อันเป็นดั่งใบสั่งของทฤษฎีเศรษฐศาสตร์กระแสหลัก ในการสร้างงานและส่งเสริมการขยายตัวทางเศรษฐกิจ” พูดใหม่ก็คือ ประธานาธิบดีโอบามา ตั้งใจจะเมินหนทางที่จะทำให้เศรษฐกิจฟื้นสู่การจ้างงานเต็มตัว ที่นักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่รับรอง  ในทางตรงข้าม เขาจะตัดรายจ่ายรัฐบาล—เพราะว่า หัวหน้าเสนาธิการและอดีตรองประธานของ เจ พี มอร์แกน บิล ดาลีย์ และที่ปรึกษาการรณรงค์หาเสียงแนวหน้าของเขา เดวิด พลูฟฟ์ ต่างบอกว่า นี่เป็นความคิดที่ดี ในขณะที่ประชาชนมีความชอบธรรมที่จะไม่เคารพนักเศรษฐศาสตร์นัก--เมื่ออาชีพนี้เกือบทั้งหมดหวุดหวิดรอดมาได้หลังจากฟองสบู่อสังหาริมทรัพย์มูลค่า 8 ล้านล้านเหรียญสหรัฐฯ โค่นเศรษฐกิจสหรัฐฯ—มันก็ยังน่ากลัวอยู่ดี ที่จะเห็นนโยบายถูกตัดสินโดยคนที่ไม่มีความรู้ทางเศรษฐศาสตร์เลย   นอกจากนี้ ดาลีย์และพลูฟฟ์ มีทฤษฎีอะไรไหม ที่จะใช้เป็นแนวทางตัดรายจ่ายรัฐบาลที่จะช่วยกู้เศรษฐกิจได้? แน่นอน มีทฤษฎีหนึ่ง ที่บอกว่าการตัดงบจะสามารถช่วยกระตุ้นการขยายตัว  ทฤษฎีนี้บอกว่า การลดความขาดดุลในปัจจุบัน และ / หรือในอนาคตอันใกล้ จะช่วยลดความหวาดกลัวว่า รายจ่ายของรัฐบาลจะเบียดแย่งธุรกิจของภาคเอกชน  นี่จะนำไปสู่การลดอัตราดอกเบี้ย ๆ จะกระตุ้นให้เกิดการลงทุนและการบริโภค   การลดอัตราดอกเบี้ยในสหรัฐฯ จะลดแรงจูงใจของสินทรัพย์ดอลลาร์ต่อนักลงทุนด้วย  นี่ก็จะทำให้ค่าเงินดอลลาร์อ่อนลงเมื่อเทียบกับกระแสเงินตราอื่นๆ ซึ่งจะเป็นการดีสำหรับดุลการค้าของเรา ถึงอย่างไร เรื่องนี้ไม่มีส่วนใดที่เข้าท่าในสภาวะเศรษฐกิจขณะนี้   อัตราดอกเบี้ยของสหรัฐฯ อยู่ในระดับต่ำสุดๆ ด้วยอัตราการคลังรอบ 10 ปีที่ตกต่ำกว่า 2.2%  ที่ตอบรับวิกฤตยูโรเมื่อเร็วๆ นี้    มีใครเชื่อจริงๆ ว่าอัตราจะลดต่ำมากไปกว่านี้ แม้ว่าจะมีการตัดงบครั้งใหญ่? ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าอัตราดอกเบี้ยจะลดลง ก็ยากที่จะเชื่อได้ว่า มันจะส่งผลกระทบต่อนักลงทุนหรือผู้บริโภค   การลงทุนไม่ค่อยจะตอบสนองต่ออัตราดอกเบี้ย แม้แต่ในเวลาที่ดีที่สุด   มันค่อนข้างจะยากที่บริษัทจะเฮโลกันไปซื้อเครื่องมืออุปกรณ์ใหม่ๆ แม้ว่าอัตราดอกเบี้ยจะดิ่งลงมากมายอีกครั้ง ในเมื่ออุปกรณ์ส่วนใหญ่ยังคงทำงานได้ และมีสมรรถนะเกินพอ ผู้บริโภคยังคงมีหนี้สินหนักอึ้งอันเนื่องมาจากการล้มครืนของราคาบ้าน  ยิ่งกว่านั้น กลุ่มประชากรที่เกิดในยุคทารกพรั่งพรู (หลังสงครามโลกครั้งที่ 2) จะรู้สึกจำเป็นมากยิ่งขึ้น ที่จะต้องออมเมื่อรัฐบาลตัดประกันสังคมและประกันสุขภาพ ในด้านการค้า ก็ไม่ได้ดีกว่านัก   เงินดอลลาร์ยังคงเป็นสรณะที่ปลอดภัยในยุคสมัยของความไม่แน่นอน  นอกจากนี้ จีนและประเทศต่างๆ ที่พึ่งการส่งออก ไม่สนใจเรื่องอัตราดอกเบี้ยในสหรัฐฯ  พวกเขาคงจะพยายามประคองไม่ให้ค่าเงินดอลลาร์ตกต่ำมากเกินไป เมื่อเทียบกับกระแสเงินตราของพวกเขา ไม่ว่าอัตราดอกเบี้ยของเราจะต่ำแค่ไหน ด้วยเหตุผลเหล่านี้ การตัดงบรายจ่ายของรัฐบาล คงจะไม่ช่วยลดค่าเงินดอลลาร์ และลดการขาดดุลการค้า  นี่จะเป็นคำสรุปของนักเศรษฐศาสตร์หากประธานาธิบดีโอบามาจะยังคงตั้งใจฟังอยู่    และหากมีการโต้แย้งอย่างมีประสิทธิผลในวงการเศรษฐศาสตร์ต่อข้อสรุปนี้  มันก็หาได้ไม่ง่าย แต่เห็นได้ชัดว่า ประธานาธิบดีโอบามา ไม่ฟังเสียงนักเศรษฐศาสตร์อีกต่อไป  ดังนั้น เขาจะไม่แคร์ไม่ว่าจะพูดอย่างไร   ก็เหมือนกับที่เราได้เห็นนักการเมืองหลายคน ที่เพิกเฉยต่อนักกาลวิทยาในการออกแบบนโยบายพลังงาน และนักการเมืองที่คิดว่า ชีววิทยา ไม่มีหน้าที่สอนเรื่องแหล่งกำเนิดของสิ่งมีชีวิต  ตอนนี้ เรามีนักการเมืองที่คิดว่า เศรษฐศาสตร์ ไม่มีหน้าที่ในการออกแบบนโยบายเศรษฐกิจ เรื่องนี้อาจมองได้ว่าเป็นเรื่องตลก แต่ชีวิตนับสิบๆ ล้าน กำลังจะถูกทำลาย   ตั้งแต่สมัยเคนส์ เราได้รู้จักวิธีกู้เศรษฐกิจให้กลับสู่การจ้างงานเต็มตัว หลังจากที่มันสะดุดฮวบซบเซา   มีงานวิจัยเศรษฐศาสตร์มากมายในช่วงเจ็ดทศวรรษที่ผ่านมาที่สนับสนุนภูมิปัญญาพื้นฐานของเคนส์  และเราก็มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรมหนักแน่น ที่จะแสดงให้เห็นว่า การกระตุ้นในขอบเขตจำกัด ที่โอบามาได้กระทำในปี 2009 ได้ส่งผลดังที่ทำนายไว้ในการขยายเศรษฐกิจและสร้างงาน แต่เห็นได้ชัดว่า หลักฐานไม่มีความหมายอีกแล้วสำหรับทำเนียบขาว
Dean Baker is the co-director of the Center for Economic and Policy Research (CEPR). He is the author of The Conservative Nanny State: How the Wealthy Use the Government to Stay Rich and Get Richer and the more recently published Plunder and Blunder: The Rise and Fall of The Bubble Economy. He also has a blog, "Beat the Press," where he discusses the media's coverage of economic issues.	© Guardian News and Media Limited 2011 http://www.commondreams.org/%20view/2011/08/15-4 ดรุณีแปล/8-17-11

ชนชั้นกลางอเมริกันตายไป 30 ปีแล้ว

30 Years Ago: The Day the Middle Class Died by Michael Moore August 6, 2011 by CommonDreams.org	30 ปีก่อน : เมื่อชนชั้นกลางตาย โดย ไมเคิล มัวร์ 6 สค 2011 ใน  CommonDreams.org
From time to time, someone under 30 will ask me, "When did this all begin, America's downward slide?" They say they've heard of a time when working people could raise a family and send the kids to college on just one parent's income (and that college in states like California and New York was almost free). That anyone who wanted a decent paying job could get one. That people only worked five days a week, eight hours a day, got the whole weekend off and had a paid vacation every summer. That many jobs were union jobs, from baggers at the grocery store to the guy painting your house, and this meant that no matter how "lowly" your job was you had guarantees of a pension, occasional raises, health insurance and someone to stick up for you if you were unfairly treated. Young people have heard of this mythical time -- but it was no myth, it was real. And when they ask, "When did this all end?", I say, "It ended on this day: August 5th, 1981." Beginning on this date, 30 years ago, Big Business and the Right Wing decided to "go for it" -- to see if they could actually destroy the middle class so that they could become richer themselves. And they've succeeded. On August 5, 1981, President Ronald Reagan fired every member of the air traffic controllers union (PATCO) who'd defied his order to return to work and declared their union illegal. They had been on strike for just two days. It was a bold and brash move. No one had ever tried it. What made it even bolder was that PATCO was one of only two unions that had endorsed Reagan for president! It sent a shock wave through workers across the country. If he would do this to the people who were with him, what would he do to us? Reagan had been backed by Wall Street in his run for the White House and they, along with right-wing Christians, wanted to restructure America and turn back the tide that President Franklin D. Roosevelt started -- a tide that was intended to make life better for the average working person. The rich hated paying better wages and providing benefits. They hated paying taxes even more. And they despised unions. The right-wing Christians hated anything that sounded like socialism or holding out a helping hand to minorities or women. Reagan promised to end all that. So when the air traffic controllers went on strike, he seized the moment. In getting rid of every single last one of them and outlawing their union, he sent a clear and strong message: The days of everyone having a comfortable middle class life were over. America, from now on, would be run this way: * The super-rich will make more, much much more, and the rest of you will scramble for the crumbs that are left. * Everyone must work! Mom, Dad, the teenagers in the house! Dad, you work a second job! Kids, here's your latch-key! Your parents might be home in time to put you to bed. * 50 million of you must go without health insurance! And health insurance companies: you go ahead and decide who you want to help -- or not. * Unions are evil! You will not belong to a union! You do not need an advocate! Shut up and get back to work! No, you can't leave now, we're not done. Your kids can make their own dinner. * You want to go to college? No problem -- just sign here and be in hock to a bank for the next 20 years! * What's "a raise"? Get back to work and shut up! And so it went. But Reagan could not have pulled this off by himself in 1981. He had some big help: The AFL-CIO. The biggest organization of unions in America told its members to cross the picket lines of the air traffic controllers and go to work. And that's just what these union members did. Union pilots, flight attendants, delivery truck drivers, baggage handlers -- they all crossed the line and helped to break the strike. And union members of all stripes crossed the picket lines and continued to fly. Reagan and Wall Street could not believe their eyes! Hundreds of thousands of working people and union members endorsing the firing of fellow union members. It was Christmas in August for Corporate America. And that was the beginning of the end. Reagan and the Republicans knew they could get away with anything -- and they did. They slashed taxes on the rich. They made it harder for you to start a union at your workplace. They eliminated safety regulations on the job. They ignored the monopoly laws and allowed thousands of companies to merge or be bought out and closed down. Corporations froze wages and threatened to move overseas if the workers didn't accept lower pay and less benefits. And when the workers agreed to work for less, they moved the jobs overseas anyway. And at every step along the way, the majority of Americans went along with this. There was little opposition or fight-back. The "masses" did not rise up and protect their jobs, their homes, their schools (which used to be the best in the world). They just accepted their fate and took the beating. I have often wondered what would have happened had we all just stopped flying, period, back in 1981. What if all the unions had said to Reagan, "Give those controllers their jobs back or we're shutting the country down!"? You know what would have happened. The corporate elite and their boy Reagan would have buckled. But we didn't do it. And so, bit by bit, piece by piece, in the ensuing 30 years, those in power have destroyed the middle class of our country and, in turn, have wrecked the future for our young people. Wages have remained stagnant for 30 years. Take a look at the statistics and you can see that every decline we're now suffering with had it's beginning in 1981 (here's a little scene to illustrate that from my last movie). It all began on this day, 30 years ago. One of the darkest days in American history. And we let it happen to us. Yes, they had the money, and the media and the cops. But we had 200 million of us. Ever wonder what it would look like if 200 million got truly upset and wanted their country, their life, their job, their weekend, their time with their kids back? Have we all just given up? What are we waiting for? Forget about the 20% who support the Tea Party -- we are the other 80%! This decline will only end when we demand it. And not through an online petition or a tweet. We are going to have to turn the TV and the computer and the video games off and get out in the streets (like they've done in Wisconsin). Some of you need to run for local office next year. We need to demand that the Democrats either get a spine and stop taking corporate money -- or step aside. When is enough, enough? The middle class dream will not just magically reappear. Wall Street's plan is clear: America is to be a nation of Haves and Have Nothings. Is that OK for you? Why not use today to pause and think about the little steps you can take to turn this around in your neighborhood, at your workplace, in your school? Is there any better day to start than today?	หลายครั้งหลายครา จะมีคนอายุต่ำกว่า 30 ถามผมว่า “การเสื่อมถอยหลังลงของอเมริกาเริ่มขึ้นเมื่อไร?”  พวกเขาบอกว่า เขาเคยได้ยินว่า กาลครั้งหนึ่ง คนทำงานสามารถเลี้ยงดูครอบครัว และส่งลูกๆ เรียนมหาวิทยาลัยได้ด้วยรายได้ของพ่อหรือแม่เพียงคนเดียว (และมหาวิทยาลัยในรัฐ เช่น แคลิฟอร์เนียและนิวยอร์คก็เกือบไม่ต้องเสียค่าเล่าเรียนเลย)  ว่าหากใครต้องการงานที่ให้ค่าจ้างที่เหมาะสม ก็สามารถหางานเช่นนั้นได้  ว่าผู้คนทำงานเพียงสัปดาห์ละ 5 วัน ๆ ละ 8 ชั่วโมง มีวันหยุดสุดสัปดาห์ และยังมีลาพักร้อนที่ได้เงินเดือนด้วย  ว่างานส่วนใหญ่เป็นงานสหภาพ ตั้งแต่งานคนบรรจุสินค้าใส่ถุงในร้านขายของชำ จนถึงช่างทาสีบ้านของคุณ  และนี่หมายความว่า ไม่ว่างานของคุณจะต่ำต้อยแค่ไหน คุณจะมีหลักประกันว่าจะได้รับเบี้ยบำนาญ เงินเดือนปรับขึ้นเป็นครั้งคราว  ประกันสุขภาพ และใครสักคนที่จะยืนเคียงข้างคุณ เมื่อคุณถูกเลือกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม คนหนุ่มสาวได้ยินตำนานเรื่องนี้—แต่มันไม่ใช่เทพนิยาย มันเป็นความจริง  พอพวกเขาถามว่า “แล้วทั้งหมดสิ้นสุดลงเมื่อไร?” ผมตอบว่า “มันสิ้นสุดลงเมื่อวันที่ 5 สค 1981” เริ่มต้นวันนี้ เมื่อ 30 ปีที่แล้ว บริษัทยักษ์ใหญ่และฝ่ายขวา ได้ตัดสินใจที่จะ “เดินหน้า”—เพื่อให้เห็นกันว่า พวกเขาจะสามารถทำลายชนชั้นกลางได้ไหม เพื่อพวกเขาจะได้ร่ำรวยยิ่งขึ้นเอง และพวกเขาก็ทำสำเร็จ เมื่อ 5 สค 1981 ประธานาธิบดี โรนัลด์ เรแกน ได้ไล่สมาชิกทุกคนของสหภาพคุ้มครองการจราจรทางอากาศ (PATCO) ออกจากงาน โทษฐานฝ่าฝืนคำสั่งของเขาที่ให้กลับเข้าทำงาน และได้ประกาศให้สหภาพนี้ผิดกฎหมาย  พวกเขาได้ทำการประท้วงเพียง 2 วัน มันเป็นการเคลื่อนหมากที่ห้าวหาญและสะเพร่า  ไม่มีใครเคยลองวิธีนี้มาก่อน  สิ่งที่ทำให้การกระทำนี้ดูห้าวหาญอย่างยิ่ง คือ PATCO เป็นหนึ่งในสองสหภาพที่ให้การรับรองทางการแก่ เรแกน ให้เป็นประธานาธิบดี!  มันได้ส่งคลื่นช๊อคไปในหมู่แรงงานทั่วประเทศ  หากเขาทำอย่างนี้ได้ กับคนที่อยู่ในฝ่ายเดียวกับเขา แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับ พวกเรา ? เรแกนได้รับแรงสนับสนุนจาก วอลล์สตรีท ในการชิงทำเนียบขาว และพวกเขา พร้อมกับพวกคริสเตียนเอียงขวา ต้องการที่จะปรับโครงสร้างของอเมริกา และผันกลับกระแสที่ประธานาธิบดี แฟรงกลิน ดี. รูสเวลท์ ได้เริ่มต้นไว้—ด้วยเจตจำนงค์ให้ยกระดับคุณภาพชีวิตของคนทำงานทั่วไป   คนรวยเกลียดการจ่ายค่าจ้างสูงขึ้นและการให้ผลประโยชน์อื่นๆ  พวกเขาเกลียดการจ่ายภาษียิ่งนัก  และพวกเขาจงเกลียดจงชังสหภาพ  ส่วนคริสเตียนเอียงขวาเกลียดทุกสิ่งทุกอย่างที่ฟังเหมือนสังคมนิยม หรือ การยื่นมือให้ความช่วยเหลือแก่ชนกลุ่มน้อย หรือผู้หญิง เรแกนให้สัญญาว่าจะยุติเรื่องพรรค์นั้นทั้งหมด  ดังนั้น เมื่อเหล่าผู้ควบคุมการจราจรทางอากาศประท้วง เขาใช้โอกาสนั้น  ในการขจัดทุกคนให้สิ้นซากและให้สหภาพนี้กลายเป็นผิดกฎหมาย เขาได้ส่งสาส์นที่ดุเดือด: วันเวลาที่ทุกคนจะมีชีวิตชนชั้นกลางที่สุขสบาย ได้สิ้นสุดลงแล้ว  ตั้งแต่นี้ต่อไป อเมริกาจะถูกบริหารเช่นนี้: + คนรวยสุดยอดจะทำเงินได้มากๆ ๆ ยิ่งขึ้น และคนที่เหลือจะต้องชุลมุนแย่งชิงเศษขนมปังที่เหลือ หล่นอยู่ (กินน้ำใต้ศอกคนรวย) + ทุกคนต้องทำงาน!  แม่ พ่อ ลูกวัยรุ่นในบ้าน! พ่อ คุณต้องทำงานแห่งที่สอง!   เด็กๆ นี่คือกุญแจบ้าน!  พ่อแม่ของพวกเธอจะมาถึงบ้านเพื่อเอาเธอเข้านอน + ประชากร 50 ล้านคน จะต้องดำเนินชีวิตต่อไปโดยปราศจากการประกันสุขภาพ!  และบริษัทประกันสุขภาพ: คุณทำไปเลย และตัดสินใจเองว่าจะช่วยใคร--หรือไม่ช่วยเลย + สหภาพเป็นสิ่งชั่วร้าย!  คุณต้องไม่เป็นส่วนหนึ่งของสหภาพ!  คุณไม่จำเป็นต้องพึ่งนักกฎหมาย!  หุบปากเสีย แล้วกลับไปทำงาน!  ไม่ได้ คุณยังกลับไม่ได้ตอนนี้ เรายังทำงานไม่เสร็จ  ลูกๆ ของคุณทำอาหารเย็นกินเองได้ + อยากเรียนต่อมหาวิทยาลัยหรือ?  ไม่มีปัญหา—เพียงแต่เซ็นตรงนี้ และก็ติดจำนองกับธนาคารไปอีก 20 ปี + “ขึ้นเงินเดือน” อะไร?  กลับไปทำงาน และหุบปากซะ! และก็อะไรต่างๆ นานา  แต่เรแกนไม่สามารถทำเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเองในปี 1981  เขาได้รับความช่วยเหลือขนานใหญ่ นั่นคือ จาก AFL-CIO องค์กรสหภาพใหญ่ที่สุดของอเมริกา บอกสมาชิกให้ก้าวข้ามเส้นถือป้ายประท้วงของเหล่าผู้ควบคุมจราจรทางอากาศ และกลับไปทำงาน  และนั่นก็เป็นสิ่งที่สมาชิกสหภาพได้ทำตาม   นักบิน เจ้าพนักงานประจำเครื่องบิน คนขับรถบรรทุกข้าวของ เจ้าพนักงานดูแลกระเป๋าเดินทาง ที่ขึ้นกับสหภาพ—พวกเขาเดินข้ามเส้นการประท้วง และช่วยให้การประท้วงแตกขบวน   และสมาชิกของสหภาพทุกแถบสี ต่างก้าวข้ามเส้นประท้วง ทำการบินต่อไป เรแกนและวอลล์สตรีท ไม่สามารถเชื่อตาตัวเอง!  คนทำงานนับหมื่น และสมาชิกสหภาพรับรองการไล่เพื่อนสหภาพออกจากงาน   มันเป็นเทศกาลคริสต์มาสในเดือนสิงหาคม สำหรับบรรษัทอเมริกา และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของจุดจบ  เรแกนและพรรครีพับลิกัน รู้ว่า พวกเขาสามารถจะทำอะไรก็ได้—และพวกเขาก็ทำได้จริง  พวกเขาลดภาษีสำหรับคนรวย  พวกเขาทำให้มันยากขึ้น หากคุณต้องการเริ่มจัดตั้งสหภาพในที่ทำงานของคุณ  พวกเขาขจัดมาตรการควบคุมความปลอดภัยในการทำงาน  พวกเขาเมินเฉยกับกฎหมายเอกสิทธิ์/ผูกขาด และอนุญาตให้บริษัทนับพันรวมตัวกัน สามารถซื้อขาย หรือปิดกิจการได้   บรรษัทได้แช่แข็งค่าจ้าง และขู่ว่าจะย้ายไปโพ้นทะเล หากแรงงานไม่ยอมรับค่าแรงลดและผลประโยชน์น้อยลง   พอแรงงานยอมทำงานเท่าเดิมด้วยเงินเดือนต่ำลง พวกเขาก็ยังคงเคลื่อนย้ายงานไปโพ้นทะเลตามที่ขู่ไว้ และในทุกๆ ย่างก้าวในหนทางนั้น ชาวอเมริกันส่วนใหญ่ ก็คล้อยตามไปด้วย  มีแรงต้านหรือสู้กลับน้อยมาก  “มวลชน” ไม่ได้ลุกฮือขึ้น และป้องกันงาน  บ้าน  โรงเรียน (ซึ่งเคยดีที่สุดในโลก) ของพวกเขา  พวกเขายอมรับชะตากรรมและยอมรับความพ่ายแพ้ ผมมักจะสงสัยว่า อะไรจะเกิดขึ้นแทน หากพวกเราทั้งหมดหยุดบินในปี 1981  อะไรจะเกิดขึ้นแทน หากสหภาพทั้งปวงบอกเรแกนว่า “คืนงานให้ผู้ควบคุมการจราจรทางอากาศ มิฉะนั้น พวกเราจะปิดเครื่องประเทศนี้!”?  คุณคงรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นแทน   พวกอภิสิทธิ์บรรษัท และเด็กเรแกนของพวกเขา จะต้องอ่อนข้อลง แต่พวกเราไม่ได้ทำเช่นนั้น  และด้วยเหตุนี้  ทีละชิ้น ทีละอัน ใน 30 ปีต่อมา  พวกที่อยู่ในอำนาจ ได้ทำลายชนชั้นกลางในประเทศของเรา และในทางตรงกันข้าม ได้ทำลายอนาคตของคนหนุ่มสาวของเรา   ค่าจ้างได้แช่คงที่มาตลอด 30 ปี   ลองดูที่สถิติ  แล้วคุณจะเห็นว่า ความเสื่อมลงทุกอย่างที่เรากำลังประสบปัจจุบัน เริ่มต้นในปี 1981. ทั้งหมดเกิดขึ้นในวันนี้ เมื่อ 30 ปีก่อน  วันที่มืดมนที่สุดในประวัติศาสตร์อเมริกา  และพวกเราก็ยอมให้มันเกิดขึ้นกับพวกเราเอง   ถูกต้อง พวกเขามีเงิน มีสื่อ และมีกำลังตำรวจ   แต่เรามีทั้งหมด 200 ล้านคน   เคยคิดบ้างไหมว่า มันจะเป็นอย่างไร ถ้าคน 200 ล้านคนเกิดโมโหจริงๆ และต้องการทวงคืนประเทศของพวกเขา ชีวิตของพวกเขา  งานของพวกเขา  วันหยุดสุดสัปดาห์ของพวกเขา  และเวลาที่จะอยู่กับลูกๆ ของพวกเขา? พวกเราได้ยอมแพ้แล้วหรือ?  พวกเรากำลังรออะไรอยู่?  ลืมเสียเถอะเจ้า 20% ที่สนับสนุน “งานปาร์ตี้น้ำชา” (Tea Party) – พวกเราเป็นส่วนอื่น 80%!   ความเสื่อมถอยนี้จะหยุด ต่อเมื่อพวกเราเรียกร้องให้มันหยุด  และไม่ใช่แค่การยื่นข้อเรียกร้องออนไลน์ หรือ ทวิตเตอร์   พวกเราจะต้องปิดทีวี คอมพิวเตอร์ และวีดีโอเกมส์ แล้วออกไปที่ท้องถนน (เหมือนกับที่เกิดขึ้นในวิสคอนซิน)   พวกคุณบางคน อาจลงสมัครเลือกตั้งในปีหน้า  เราจะต้องเรียกร้องไปที่พรรคดีโมแครตว่า ถ้าไม่ลุกยืนขึ้นเอง และหยุดรับเงินจากบรรษัท – ก็ยืนอยู่ข้างๆ (ถอยออกไป) เมื่อไรจะพอกันเสียที?  ความฝันของชนชั้นกลางจะไม่ปรากฏขึ้นได้ด้วยการเนรมิต   แผนของวอลล์สตรีทชัดเจน: อเมริกาจะเป็นประเทศของคนมั่งมี และคนไม่มีอะไรเลย  อันนี้คุณรับได้ไหม? ทำไมไม่ใช้วันนี้หยุดแล้วคิดใหม่ถึงก้าวเล็กๆ ที่คุณสามารถจะเดินเพื่อผันสถานการณ์ในละแวกบ้านของคุณ ในที่ทำงานของคุณ ในโรงเรียนของคุณ?  มีวันไหนจะดีกว่าวันนี้ ที่จะเริ่มเดินก้าวนี้?
Michael Moore is an activist, author, and filmmaker.  See more of his work at his website MichaelMoore.com	http://www.commondreams.org/view/2011/08/06 ดรุณี/8-14-11

ชาวอเมริกันหัวก้าวหน้าต่อต้านสงครามสหรัฐฯ ... ต่อไป

More Lost By the Second by Kathy Kelly Published on Friday, August 12, 2011 by Waging Nonviolence	ทุกๆ วินาที คร่าชีวีมากขึ้น โดย แคธี เคลลี 12 สค 2011 ใน Waging Nonviolence
It’s a bit odd to me that with my sense of geographical direction I’m ever regarded as a leader to guide groups in foreign travel. I’m recalling a steaming hot night in Lahore, Pakistan when Josh Brollier and I, having enjoyed a lengthy dinner with Lahore University students, needed to head back to the guest lodgings graciously provided us by a headmaster of the Garrison School for Boys. We had boarded a rickshaw, but the driver had soon become terribly lost and with my spotty sense of direction and my complete ignorance of Urdu, I couldn’t be any help. My cell phone was out of juice, and I was uncertain anyway of the needed phone number. I bumped and jostled in the back seat of the rickshaw, next to Josh, as we embarked on a nightmare of travel over unpaved, rutted roads in dizzying traffic until finally the rickshaw driver spotted a sign belonging to our school – the wrong campus, we all knew – and eager to unload us, roused the inhabitants and hustled us and our bags into the street before moving on. We stood inside the gate, staring blankly at a family that had been sound asleep on cots in the courtyard. In no time, the father of the family scooped up his two children, gently moving them to the cot he shared with his wife so that Josh and I would have a cot on which to sit. Then he and his spouse disappeared into their humble living quarters. He reappeared with a fan and an extension cord, wanting to give us some relief from the blistering night heat. His wife emerged carrying a glass of tea for each of us. They didn’t know us from Adam’s house cat, but they were treating us as family – the celebrated but always astonishing hospitality that we’d encountered in the region so many times before. Eventually, we established with our host that we were indeed at the wrong campus, upon which he called the family that had been nervously waiting for our errant selves. This courtyard scene of startling hospitality would return to my mind when we all learned of the U.S. Joint Special Operations (JSO) Force night raid in the Nangarhar province, on May 12, 2011. No matter which side of the Afghanistan/Pakistan border you are on, suffocating hot temperatures prevail day and night during these hot months. It’s normal for people to sleep in their courtyards. How could anyone living in the region not know this? Yet the U.S. JSO forces that came in the middle of the night to the home of a 12-year-old girl, Nilofer, who had been asleep on her cot in the courtyard, began their raid by throwing a grenade into the courtyard, landing at Nilofer’s head. She died instantly. Nilofer’s uncle raced into the courtyard. He worked with the Afghan Local Police, and they had told him not to join that night’s patrol because he didn’t know much about the village they would go to, so he had instead gone to his brother’s home. When he heard the grenade explode, he may well have presumed the Taliban were attacking the home. U.S. troops killed him as soon as they saw him. Later, NATO issued an apology. “The raids occur ‘every night. We are very much miserable,’ said Roshanak Wardak, a doctor and a former member of the national Parliament.” I am reading a McClatchy news report, dated August 8th of this year. “Residents of the Tangi Valley area, in eastern Wardak Province, about 60 miles southwest of Kabul, issued similar complaints about the night raids in their vicinity, charging that they have killed civilians, disrupted their lives and fueled popular support for the Taliban.” Imagine it. People in an Afghan village pass sleepless nights, anxious that their home might be targeted by a U.S.-led night raid. Villagers are enraged when they hear stories of elders and imams being roughed up and detained, of wives and children being killed, of belongings stolen and property destroyed. Increasingly, the U.S. military battles against the so-called insurgency are creating a stronger resistance as more Afghans grow determined to fight back. In Helmand province, in Nad Ali, the district governor told a New York Times reporter one incident in the spiral of violence: a NATO foot patrol came under fire from a family home on August 5, 2011, killing one soldier and wounding an Afghan interpreter. The NATO troops called in an airstrike. NATO is now investigating a report that the airstrike killed eight civilians, seven of them children. “The home belonged to Mullah Abdul Hadi, 50, a local imam who Afghan officials say was helping the Taliban,” said Mr. Shamlani. “He was killed along with one of his two wives and his seven children, all younger than 7 years old.” People in Nad Ali are expected to embrace closer relations with the United States and its troops after the deaths at our hands of seven children, children they knew aged one to seven, who had committed no crime. Now comes the U.S. determination to seal a “Strategic Partnership Declaration” with its client Afghan government. Many in that country (and this one) expect such an agreement to allow the U.S. to establish permanent military bases, a permanent occupation presence that will provoke resistance groups there to declare perpetual war. The Afghan Youth Peace Volunteers, a group of young people dedicated to ending wars and inequalities in their country, write in their August 9th statement: The US-Afghanistan Strategic Partnership Declaration will perpetuate ‘terrorism’ and bring it to everyone’s doorsteps. The ‘partnership’ will allow permanent joint US-Afghanistan military bases to launch and project hard power. The ‘extreme’ Taliban will conveniently ‘use’ these bases as a stand-alone reason for their ‘holy jihad.’ We cannot forget that one of Osama Bin Laden’s reasons for attacking the US on September 11th was the presence of US military bases in Saudi Arabia. This Strategic Partnership Declaration will kill any chance for our madness to slow down and our violence to calm down. It will doom ordinary Americans and Afghans to permanent terrorism. Why can’t we quiet our nerves, look deep inside humanity, and begin healing? Everyone wants to be safe, but I think of the Lahore family taking us into their sleeping courtyard and their home that night, knowing nothing of these crazy Americans who had been dropped on their doorstep. We had woken them up but they chose to stay awake and take care of us. Americans seem to respond to our endless wake-up calls from Afghanistan by just going, every time, back to sleep, rather than working to make the situation better.  I think of the night raids, families being woken up to sudden horror somewhere every night in the region, children killed sleeping in our efforts to make ourselves more safe (among other motives), and an ever escalating conflict arising from the violence. We are startlingly, terrifyingly lost, and we’re getting ever more so. If we see a sign here in the darkness, an opportunity to make contact with the people around us, we should take it gratefully. The letter from my Afghan Youth friends is another sign for me that we do not belong in the Afghan home forever, occupying it at gunpoint. However groggily we may have awoken or reawoken to this dreadful situation and our role in it, we must act now to free our Afghan hosts of their overstaying guests, and get the U.S. safely back to where it should be.	มันน่าแปลกที่คนที่มีสัมผัสสำนึกในทิศทางภูมิศาสตร์อย่างฉัน ถูกยกให้เป็นผู้นำ ในการชี้ทางให้กลุ่มต่างๆ เดินทางไปต่างแดน   ฉันกำลังย้อนนึกถึงคืนหนึ่งที่ร้อนระอุในลาฮอร์ ปากีสถาน เมื่อ จอช บรอลเลียร์ และฉัน หลังจากอิ่มเอมเปรมปรีด์จากอาหารมื้อเย็นที่ยืดยาว ร่วมกับนักศึกษามหาวิทยาลัยลาฮอร์ ก็ถึงเวลาเดินทางกลับไปเรือนรับรองที่อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนชายการ์ริสัน ได้กรุณาจัดให้   พวกเราขึ้นนั่งในรถสามล้อคันหนึ่ง แต่ไม่ช้า คนขับก็เริ่มหลงทางอย่างช่วยไม่ได้  และด้วยสัมผัสสำนึกด้านทิศทางของฉัน ที่ค่อนข้างสะเปะสะปะ และไม่รู้ภาษาอูดรูเลย ฉันไม่มีอะไรจะช่วยเขาได้   โทรศัพท์มือถือของฉันก็ถ่านหมด และฉันก็ไม่แน่ใจว่ารู้เบอร์โทรศํพท์ที่ต้องการหรือเปล่า  ฉันนั่งเบียดและกระแทกอยู่บนที่นั่งข้างหลัง ข้างๆ จอช ในขณะที่เราท่องไปบนถนนขรุขระดั่งฝันร้าย ในหนทางที่มืดสลัว จนกระทั่งคนขับบอกว่า เห็นสัญลักษณ์โรงเรียนของเรา—ผิดที่ เราต่างรู้ดี—และก็รีบเร่งให้พวกเราลงรถ  เขากู่เรียกคนที่นั่น และรีบขนกระเป๋าของเราลงวางบนถนน ก่อนที่จะเคลื่อนรถออกไป เรายืนอยู่ภายในรั้ว จ้องมองงงๆ ครอบครัวที่นอนหลับสนิทบนเตียงเชือกในลานหน้าบ้าน   ทันใดนั้น ผู้เป็นพ่อก็ช้อนตัวลูก 2 คน และเคลื่อนตัวลูกอย่างอ่อนโยนไปวางที่เตียงที่เขาใช้ร่วมกับภรรยา เพื่อให้จอชและฉันได้นั่ง   จากนั้น เขาและภรรยาก็หายตัวเข้าไปในกระต๊อบ   เขาโผล่ออกมาครั้งนี้ หิ้วพัดลมและสายต่อมาด้วย เพื่อช่วยบรรเทาความร้อนระอุในค่ำคืนนั้น  ภรรยาของเขาโผล่ตามมา ในมือถือแก้วชาให้เราดื่ม   พวกเขาไม่รู้จักเรา (ที่ไม่ต่างกับแมวจากบ้านใครคนหนึ่ง) แต่พวกเขาปฏิบัติต่อพวกเราดั่งครอบครัวเดียวกัน—การต้อนรับขับสู้อันเป็นที่รู้จักกันดี แต่ก็ไม่วายสร้างความประหลาดใจให้เราเสมอหลายๆ ครั้งที่ได้พบพานในภูมิภาคนี้   ในที่สุด เราก็สามารถสื่อจนเจ้าภาพของเราเข้าใจ ว่าเราได้มาถึงผิดวิทยาเขต  แล้วเขาก็เรียกครอบครัวของเขา ที่เฝ้ารออยู่ด้วยความกระวนกระวาย ให้มาช่วยอำนวยความสะดวกแก่พวกเรา ฉากลานบ้านกับการต้อนรับขับสู้ที่น่าตกใจนี้ หวนกลับมาเมื่อเราได้รับรู้เกี่ยวกับกองกำลังปฏิบัติการร่วมพิเศษ (JSO) ของสหรัฐฯ ในการจู่โจมยามค่ำคืน ในจังหวัดนานการ์ฮาร์ เมื่อ 12 พค 2011    ไม่ว่าคุณจะยืนอยู่บนฟากไหนของพรมแดน อัฟกานิสถาน/ปากีสถาน   ทุกแห่งล้วนมีอากาศร้อนระอุแทบสำลักทั้งกลางวันและกลางคืน ตลอดหน้าร้อนในเดือนเหล่านั้น    มันเป็นเรื่องปกติ ที่ชาวบ้านจะนอนที่ลานหน้าบ้าน   คนที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคนั้น จะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?   ถึงกระนั้น กองกำลัง JSO ของสหรัฐฯ ก็โผล่ขึ้นที่บ้านของเด็กหญิงอายุ 12 ชื่อ นิโลเฟอร์ ผู้นอนหลับอยู่บนเตียงเชือกของเธอ  พวกเขาเริ่มการจู่โจมด้วยการโยนระเบิดเข้าไปที่ลานบ้าน ซึ่งตกลงที่หัวของนิโลเฟอร์  เธอตายทันที   ลุงของนิโลเฟอร์วิ่งไปที่ลานบ้าน   เขาทำงานให้กับตำรวจท้องที่ของอัฟกัน และพวกเขาได้บอกเขาว่า ไม่ต้องเข้าเวรร่วมกองลาดตระเวนในคืนนั้น เพราะว่า เขาไม่รู้อะไรนักเกี่ยวกับหมู่บ้านที่พวกเขาจะไป  ดังนั้น เขาจึงไปบ้านของพี่ชายแทน   พอเขาได้ยินเสียงระเบิด เขาคงนึกว่า ตาลิบัน โจมตีบ้านของเขา   กองทหารสหรัฐฯ ฆ่าเขาทันทีที่เห็นเขา   ภายหลัง นาโต้ได้ประกาศขอโทษ “การจู่โจมเกิดขึ้น ‘ทุกๆ คืน  พวกเราทุกข์ระทมมาก’ โรชานัค วาร์ดัค ผู้เป็นหมอและอดีต สส กล่าว” นี่ฉันกำลังอ่านจากรายงานข่าว แมคแคลทชี ฉบับวันที่ 8 สค ปีนี้  “ชาวบ้านในพื้นที่หุบเขาทานกิ ที่อยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของจังหวัดวาร์ดัค ประมาณ 60 ไมล์ ทางตะวันตกเฉียงใต้ของคาบูล ได้ยื่นคำร้องทุกข์เกี่ยวกับการจู่โจมค่ำคืนในบริเวณที่พวกเขาอาศัยอยู่  ได้ตั้งข้อหาว่ากองกำลังได้ฆ่าพล เรือน ขัดขวางการดำเนินชีวิต และเป็นการเติมเชื้อไฟให้ประชา ชนหันไปสนับสนุนตาลิบัน” ลองจินตนาการดู  ชาวบ้านในหมู่บ้านอัฟกันหนึ่ง จะต้องอดหลับอดนอนในยามค่ำคืน  กังวลว่าบ้านของเขาอาจเป็นเป้าหมายการจู่โจมยามค่ำนำโดยกองกำลังสหรัฐฯ   ชาวบ้านรู้สึกเดือดดาล เมื่อได้ยินข่าวการจับกุมและการทารุณผู้อาวุโสและอิหม่าม การสังหารบุตรภรรยา การปล้น สะดมภ์ และทำลายทรัพย์สมบัติ   สงครามที่กองทัพสหรัฐฯ ต่อสู้กับฝ่ายที่ถูกเรียกว่า พวกก่อการจลาจล กลายเป็นการเพิ่มกระแสต่อต้านให้เข้มแข็งขึ้น เมื่อชาว อัฟกันทวีความมุ่งมั่นที่จะสู้กลับ ในจังหวัดเฮลมานด์ ใน นัด อาลี นายอำเภอได้กล่าวต่อนักข่าว นิวยอร์คไทม์ ถึงเหตุการ์หนึ่งที่กลายเป็นวงจรรุนแรง:  กองทหารตระเวนเท้านาโต้หน่วยหนึ่ง ถูกยิงจากบ้านของครอบครัวหนึ่ง เมื่อ 5 สค 2011  ทหารคนหนึ่งตาย และนักแปลบาดเจ็บ  กองกำลังนาโต้ได้ส่งหน่วยจู่โจมทางอากาศ   ตอนนี้ นาโต้กำลังสอบสวนรายงานฉบับหนึ่ง ที่ระบุว่า การจู่โจมทางอากาศนั้น ได้คร่าชีวิตพลเรือน 8 คน ในจำนวนนั้น 7 คนเป็นเด็ก  “บ้านหลังนั้นเป็นของ มูลลาห์ อับดุล ฮาดิ อายุ 50 เป็นอิหม่ามท้องถิ่น ผู้ซึ่งเจ้าหน้าที่อัฟกันบอกว่า ฝักใฝ่และช่วยเหลือตาลิบัน”  นาย ชามลานิกล่าว “เขาถูกฆ่าพร้อมกับภรรยาหนึ่งในสองคน และลูก 7 คน  ทั้งหมดอายุไม่ถึง 7 ขวบ” ชาวบ้านใน นัด อาลี ถูกคาดหวังว่าจะฝักใฝ่สหรัฐฯ และกองกำลัง หลังจากความตายของเด็ก 7 คน ด้วยน้ำมือของพวกเรา  เด็กๆ ที่ชาวบ้านรู้จักดีว่า อายุ 1 ถึง 7 ผู้ไม่เคยก่ออาชญากรรมใดๆ แล้วตอนนี้ สหรัฐฯ ก็มุ่งมั่นที่จะจับมือทำสัญญา “ประกาศความร่วมมือยุทธศาสตร์” กับลูกค้า-รัฐบาลอัฟกัน   หลายคนในประเทศนั้น (รวมทั้งรัฐบาลนี้) คาดหวังให้มีการตกลงเช่นนี้ที่จะอนุญาตให้สหรัฐฯ ก่อตั้งฐานทัพถาวร  การครอบครองและอยู่ที่นั่นอย่างถาวร จะเป็นการยั่วยุให้กลุ่มต่อต้านที่นั่น ให้ประกาศสงครามที่ไม่มีวันสิ้นสุด กลุ่มเยาวชนอัฟกันอาสาสมัครเพื่อสันติภาพ เป็นกลุ่มคนหนุ่มสาว ที่อุทิศตัวเพื่อยุติสงครามและความไม่เท่าเทียมกันในประเทศของตน ได้เขียนแถลงการณ์ 9 สิงหาคม: ประกาศความร่วมมือยุทธศาสตร์ สหรัฐฯ-อัฟกานิสถาน จะทำให้ “ลัทธิก่อการร้าย” กลายเป็นปัญหาถาวร และจะพามันไปอยู่ที่หน้าประตูทุกบ้าน ‘ความร่วมมือ’ นี้จะยอมให้ ฐานทัพร่วมสหรัฐฯ-อัฟกานิสถาน เริ่มปฏิบัติการ และใช้อำนาจอาวุธ  พวกตาลิบัน ‘หัวรุนแรง’ จะ ‘ใช้’ ฐานทัพเหล่านี้เป็นเหตุผลอย่างเดียวได้อย่างสะดวก (สร้างความชอบธรรม) เพื่อกระทำ ‘สงครามศักดิ์สิทธิ์’ ของพวกเขา   เราไม่สามารถลืมได้ว่า เหตุผลหนึ่งที่ อุสมา บิน ดาลิน โจมตีสหรัฐฯ เมื่อ 11 กย คือ การตั้งฐานทัพสหรัฐฯ ในซาอุดิอาระเบีย ประกาศความร่วมมือยุทธศาสตร์นี้ ฆ่าโอกาสที่จะชะลอความบ้าคลั่งของพวกเรา และบรรเทาความรุนแรงของพวกเรา มันจะนำพาความฉิบหายมายังสามัญชนชาวอเมริกันและชาวอัฟกันด้วยลัทธิก่อการร้ายอย่างถาวร ทำไมพวกเราไม่สามารถสงบประสาทลง  แล้วมองลึกลงไปในมนุษยชาติ และเริ่มผสานรอยแผล? ทุกคนต้องการความปลอดภัย แต่ฉันคิดถึงครอบครัวลาฮอร์ ที่เปิดใจ ต้อนรับให้พวกเราได้หลับนอนที่ลานบ้านและใช้บ้านของเขาในค่ำคืนนั้น  ทั้งๆ ที่พวกเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับคนอเมริกันบ๊องๆ สองคนนี้ ที่ถูกปล่อยให้ลงจากรถทิ้งไว้หน้าบ้านของพวกเขา  พวกเราได้ปลุกให้พวกเขาตื่น แต่เขาเลือกที่จะอยู่โยง และดูแลพวกเรา   ส่วนชาวอเมริกันดูเหมือนจะตอบสนองต่อเสียงเรียกร้องปลุกให้ตื่นอย่างไม่ขาดสายจากพวกเรา จากอัฟกานิสถาน ด้วยการกลับไปนอนต่อทุกครั้ง แทนที่จะลุกขึ้น ทำงานเพื่อทำให้สถานการณ์ดีขึ้น   ฉันคิดถึงการจู่โจมยามค่ำ  ครอบครัวถูกปลุกให้ตื่น เมื่อเหตุเลวร้ายน่าหวาดกลัวเกิดขึ้นกระทันหันในที่หนึ่งๆ ทุกคืนในภูมิภาคนั้น  เด็กๆ ถูกสังหารทั้งๆ ที่ยังหลับอยู่ เพียงเพื่อทำให้พวกเราปลอดภัยมากขึ้น (รวมทั้งแรงจูงใจด้านอื่น)  และความขัดแย้งที่มีแต่จะเพิ่มทวีคูณจากความรุนแรง พวกเรากำลังหลงทางอย่างน่าตกตื่น น่าสะพรึงกลัว  และพวกเราก็จะเป็นเช่นนี้มากขึ้น   หากเราเห็นสัญญาณที่นี่ ท่ามกลางความมืดมิด โอกาสที่จะติดต่อกับผู้คนรอบตัวของเรา เราจะต้องรีบทำ/รับโอกาสนั้นไว้ด้วยความขอบคุณ   จดหมายจากเพื่อนเยาวชนอัฟกันของฉัน เป็นอีกสัญญาณหนึ่งสำหรับฉันว่า พวกเราไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของบ้านชาวอัฟกันตลอดไป เราเข้าครอบครองด้วยปลายด้ามปืน   ไม่ว่าเราจะงัวเงีย งุนงงเพียงไร จากการที่ถูกปลุกแล้วปลุกเล่าให้ตื่นขึ้น รับรู้สถานการณ์ที่น่ากลัวยิ่งและบทบาทที่พวกเรามีส่วนเกี่ยวข้องนี้  พวกเราจะต้องเริ่มปฏิบัติการเดี๋ยวนี้ เพื่อปลดปล่อยเจ้าภาพอัฟกันของเรา จากแขกที่อยู่นานเกินไป  และทำให้สหรัฐฯ กลับคืนสู่ที่ๆ มันควรอยู่อย่างปลอดภัย
A Voices for Creative Nonviolence delegation is presently visiting, in Kabul, with The Afghan Youth Peace Volunteers. Both groups are helping organize for the October 6, 2011 “Stop the Machine! Create a New World!” campaign to end wars.	คณะผู้แทน เสียงเพรียกเพื่อความไม่รุนแรง (สันติวิธี) อย่างสร้างสรรค์ กำลังออกไปเยี่ยมในกรุงคาบูล กับ อาสาสมัครเยาวชนอัฟกันเพื่อสันติ   ทั้งสองกลุ่มกำลังช่วยกันจัดงานสำหรับวันที่ 6 ตุลาคม 2011 “หยุดเครื่องจักรกล! สรรค์สร้างโลกใหม่!”  อันเป็นการรณรงค์เพื่อยุติสงคราม
Kathy Kelly, a co-coordinator of Voices for Creative Nonviolence. Kathy Kelly's email is kathy@vcnv.org	http://www.commondreams.org/view/2011/08/12 ดรุณีแปล/8-13-11