ชนชั้นกลางอเมริกันตายไป 30 ปีแล้ว

30 Years Ago: The Day the Middle Class Died by Michael Moore August 6, 2011 by CommonDreams.org	30 ปีก่อน : เมื่อชนชั้นกลางตาย โดย ไมเคิล มัวร์ 6 สค 2011 ใน  CommonDreams.org
From time to time, someone under 30 will ask me, "When did this all begin, America's downward slide?" They say they've heard of a time when working people could raise a family and send the kids to college on just one parent's income (and that college in states like California and New York was almost free). That anyone who wanted a decent paying job could get one. That people only worked five days a week, eight hours a day, got the whole weekend off and had a paid vacation every summer. That many jobs were union jobs, from baggers at the grocery store to the guy painting your house, and this meant that no matter how "lowly" your job was you had guarantees of a pension, occasional raises, health insurance and someone to stick up for you if you were unfairly treated. Young people have heard of this mythical time -- but it was no myth, it was real. And when they ask, "When did this all end?", I say, "It ended on this day: August 5th, 1981." Beginning on this date, 30 years ago, Big Business and the Right Wing decided to "go for it" -- to see if they could actually destroy the middle class so that they could become richer themselves. And they've succeeded. On August 5, 1981, President Ronald Reagan fired every member of the air traffic controllers union (PATCO) who'd defied his order to return to work and declared their union illegal. They had been on strike for just two days. It was a bold and brash move. No one had ever tried it. What made it even bolder was that PATCO was one of only two unions that had endorsed Reagan for president! It sent a shock wave through workers across the country. If he would do this to the people who were with him, what would he do to us? Reagan had been backed by Wall Street in his run for the White House and they, along with right-wing Christians, wanted to restructure America and turn back the tide that President Franklin D. Roosevelt started -- a tide that was intended to make life better for the average working person. The rich hated paying better wages and providing benefits. They hated paying taxes even more. And they despised unions. The right-wing Christians hated anything that sounded like socialism or holding out a helping hand to minorities or women. Reagan promised to end all that. So when the air traffic controllers went on strike, he seized the moment. In getting rid of every single last one of them and outlawing their union, he sent a clear and strong message: The days of everyone having a comfortable middle class life were over. America, from now on, would be run this way: * The super-rich will make more, much much more, and the rest of you will scramble for the crumbs that are left. * Everyone must work! Mom, Dad, the teenagers in the house! Dad, you work a second job! Kids, here's your latch-key! Your parents might be home in time to put you to bed. * 50 million of you must go without health insurance! And health insurance companies: you go ahead and decide who you want to help -- or not. * Unions are evil! You will not belong to a union! You do not need an advocate! Shut up and get back to work! No, you can't leave now, we're not done. Your kids can make their own dinner. * You want to go to college? No problem -- just sign here and be in hock to a bank for the next 20 years! * What's "a raise"? Get back to work and shut up! And so it went. But Reagan could not have pulled this off by himself in 1981. He had some big help: The AFL-CIO. The biggest organization of unions in America told its members to cross the picket lines of the air traffic controllers and go to work. And that's just what these union members did. Union pilots, flight attendants, delivery truck drivers, baggage handlers -- they all crossed the line and helped to break the strike. And union members of all stripes crossed the picket lines and continued to fly. Reagan and Wall Street could not believe their eyes! Hundreds of thousands of working people and union members endorsing the firing of fellow union members. It was Christmas in August for Corporate America. And that was the beginning of the end. Reagan and the Republicans knew they could get away with anything -- and they did. They slashed taxes on the rich. They made it harder for you to start a union at your workplace. They eliminated safety regulations on the job. They ignored the monopoly laws and allowed thousands of companies to merge or be bought out and closed down. Corporations froze wages and threatened to move overseas if the workers didn't accept lower pay and less benefits. And when the workers agreed to work for less, they moved the jobs overseas anyway. And at every step along the way, the majority of Americans went along with this. There was little opposition or fight-back. The "masses" did not rise up and protect their jobs, their homes, their schools (which used to be the best in the world). They just accepted their fate and took the beating. I have often wondered what would have happened had we all just stopped flying, period, back in 1981. What if all the unions had said to Reagan, "Give those controllers their jobs back or we're shutting the country down!"? You know what would have happened. The corporate elite and their boy Reagan would have buckled. But we didn't do it. And so, bit by bit, piece by piece, in the ensuing 30 years, those in power have destroyed the middle class of our country and, in turn, have wrecked the future for our young people. Wages have remained stagnant for 30 years. Take a look at the statistics and you can see that every decline we're now suffering with had it's beginning in 1981 (here's a little scene to illustrate that from my last movie). It all began on this day, 30 years ago. One of the darkest days in American history. And we let it happen to us. Yes, they had the money, and the media and the cops. But we had 200 million of us. Ever wonder what it would look like if 200 million got truly upset and wanted their country, their life, their job, their weekend, their time with their kids back? Have we all just given up? What are we waiting for? Forget about the 20% who support the Tea Party -- we are the other 80%! This decline will only end when we demand it. And not through an online petition or a tweet. We are going to have to turn the TV and the computer and the video games off and get out in the streets (like they've done in Wisconsin). Some of you need to run for local office next year. We need to demand that the Democrats either get a spine and stop taking corporate money -- or step aside. When is enough, enough? The middle class dream will not just magically reappear. Wall Street's plan is clear: America is to be a nation of Haves and Have Nothings. Is that OK for you? Why not use today to pause and think about the little steps you can take to turn this around in your neighborhood, at your workplace, in your school? Is there any better day to start than today?	หลายครั้งหลายครา จะมีคนอายุต่ำกว่า 30 ถามผมว่า “การเสื่อมถอยหลังลงของอเมริกาเริ่มขึ้นเมื่อไร?”  พวกเขาบอกว่า เขาเคยได้ยินว่า กาลครั้งหนึ่ง คนทำงานสามารถเลี้ยงดูครอบครัว และส่งลูกๆ เรียนมหาวิทยาลัยได้ด้วยรายได้ของพ่อหรือแม่เพียงคนเดียว (และมหาวิทยาลัยในรัฐ เช่น แคลิฟอร์เนียและนิวยอร์คก็เกือบไม่ต้องเสียค่าเล่าเรียนเลย)  ว่าหากใครต้องการงานที่ให้ค่าจ้างที่เหมาะสม ก็สามารถหางานเช่นนั้นได้  ว่าผู้คนทำงานเพียงสัปดาห์ละ 5 วัน ๆ ละ 8 ชั่วโมง มีวันหยุดสุดสัปดาห์ และยังมีลาพักร้อนที่ได้เงินเดือนด้วย  ว่างานส่วนใหญ่เป็นงานสหภาพ ตั้งแต่งานคนบรรจุสินค้าใส่ถุงในร้านขายของชำ จนถึงช่างทาสีบ้านของคุณ  และนี่หมายความว่า ไม่ว่างานของคุณจะต่ำต้อยแค่ไหน คุณจะมีหลักประกันว่าจะได้รับเบี้ยบำนาญ เงินเดือนปรับขึ้นเป็นครั้งคราว  ประกันสุขภาพ และใครสักคนที่จะยืนเคียงข้างคุณ เมื่อคุณถูกเลือกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม คนหนุ่มสาวได้ยินตำนานเรื่องนี้—แต่มันไม่ใช่เทพนิยาย มันเป็นความจริง  พอพวกเขาถามว่า “แล้วทั้งหมดสิ้นสุดลงเมื่อไร?” ผมตอบว่า “มันสิ้นสุดลงเมื่อวันที่ 5 สค 1981” เริ่มต้นวันนี้ เมื่อ 30 ปีที่แล้ว บริษัทยักษ์ใหญ่และฝ่ายขวา ได้ตัดสินใจที่จะ “เดินหน้า”—เพื่อให้เห็นกันว่า พวกเขาจะสามารถทำลายชนชั้นกลางได้ไหม เพื่อพวกเขาจะได้ร่ำรวยยิ่งขึ้นเอง และพวกเขาก็ทำสำเร็จ เมื่อ 5 สค 1981 ประธานาธิบดี โรนัลด์ เรแกน ได้ไล่สมาชิกทุกคนของสหภาพคุ้มครองการจราจรทางอากาศ (PATCO) ออกจากงาน โทษฐานฝ่าฝืนคำสั่งของเขาที่ให้กลับเข้าทำงาน และได้ประกาศให้สหภาพนี้ผิดกฎหมาย  พวกเขาได้ทำการประท้วงเพียง 2 วัน มันเป็นการเคลื่อนหมากที่ห้าวหาญและสะเพร่า  ไม่มีใครเคยลองวิธีนี้มาก่อน  สิ่งที่ทำให้การกระทำนี้ดูห้าวหาญอย่างยิ่ง คือ PATCO เป็นหนึ่งในสองสหภาพที่ให้การรับรองทางการแก่ เรแกน ให้เป็นประธานาธิบดี!  มันได้ส่งคลื่นช๊อคไปในหมู่แรงงานทั่วประเทศ  หากเขาทำอย่างนี้ได้ กับคนที่อยู่ในฝ่ายเดียวกับเขา แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับ พวกเรา ? เรแกนได้รับแรงสนับสนุนจาก วอลล์สตรีท ในการชิงทำเนียบขาว และพวกเขา พร้อมกับพวกคริสเตียนเอียงขวา ต้องการที่จะปรับโครงสร้างของอเมริกา และผันกลับกระแสที่ประธานาธิบดี แฟรงกลิน ดี. รูสเวลท์ ได้เริ่มต้นไว้—ด้วยเจตจำนงค์ให้ยกระดับคุณภาพชีวิตของคนทำงานทั่วไป   คนรวยเกลียดการจ่ายค่าจ้างสูงขึ้นและการให้ผลประโยชน์อื่นๆ  พวกเขาเกลียดการจ่ายภาษียิ่งนัก  และพวกเขาจงเกลียดจงชังสหภาพ  ส่วนคริสเตียนเอียงขวาเกลียดทุกสิ่งทุกอย่างที่ฟังเหมือนสังคมนิยม หรือ การยื่นมือให้ความช่วยเหลือแก่ชนกลุ่มน้อย หรือผู้หญิง เรแกนให้สัญญาว่าจะยุติเรื่องพรรค์นั้นทั้งหมด  ดังนั้น เมื่อเหล่าผู้ควบคุมการจราจรทางอากาศประท้วง เขาใช้โอกาสนั้น  ในการขจัดทุกคนให้สิ้นซากและให้สหภาพนี้กลายเป็นผิดกฎหมาย เขาได้ส่งสาส์นที่ดุเดือด: วันเวลาที่ทุกคนจะมีชีวิตชนชั้นกลางที่สุขสบาย ได้สิ้นสุดลงแล้ว  ตั้งแต่นี้ต่อไป อเมริกาจะถูกบริหารเช่นนี้: + คนรวยสุดยอดจะทำเงินได้มากๆ ๆ ยิ่งขึ้น และคนที่เหลือจะต้องชุลมุนแย่งชิงเศษขนมปังที่เหลือ หล่นอยู่ (กินน้ำใต้ศอกคนรวย) + ทุกคนต้องทำงาน!  แม่ พ่อ ลูกวัยรุ่นในบ้าน! พ่อ คุณต้องทำงานแห่งที่สอง!   เด็กๆ นี่คือกุญแจบ้าน!  พ่อแม่ของพวกเธอจะมาถึงบ้านเพื่อเอาเธอเข้านอน + ประชากร 50 ล้านคน จะต้องดำเนินชีวิตต่อไปโดยปราศจากการประกันสุขภาพ!  และบริษัทประกันสุขภาพ: คุณทำไปเลย และตัดสินใจเองว่าจะช่วยใคร--หรือไม่ช่วยเลย + สหภาพเป็นสิ่งชั่วร้าย!  คุณต้องไม่เป็นส่วนหนึ่งของสหภาพ!  คุณไม่จำเป็นต้องพึ่งนักกฎหมาย!  หุบปากเสีย แล้วกลับไปทำงาน!  ไม่ได้ คุณยังกลับไม่ได้ตอนนี้ เรายังทำงานไม่เสร็จ  ลูกๆ ของคุณทำอาหารเย็นกินเองได้ + อยากเรียนต่อมหาวิทยาลัยหรือ?  ไม่มีปัญหา—เพียงแต่เซ็นตรงนี้ และก็ติดจำนองกับธนาคารไปอีก 20 ปี + “ขึ้นเงินเดือน” อะไร?  กลับไปทำงาน และหุบปากซะ! และก็อะไรต่างๆ นานา  แต่เรแกนไม่สามารถทำเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเองในปี 1981  เขาได้รับความช่วยเหลือขนานใหญ่ นั่นคือ จาก AFL-CIO องค์กรสหภาพใหญ่ที่สุดของอเมริกา บอกสมาชิกให้ก้าวข้ามเส้นถือป้ายประท้วงของเหล่าผู้ควบคุมจราจรทางอากาศ และกลับไปทำงาน  และนั่นก็เป็นสิ่งที่สมาชิกสหภาพได้ทำตาม   นักบิน เจ้าพนักงานประจำเครื่องบิน คนขับรถบรรทุกข้าวของ เจ้าพนักงานดูแลกระเป๋าเดินทาง ที่ขึ้นกับสหภาพ—พวกเขาเดินข้ามเส้นการประท้วง และช่วยให้การประท้วงแตกขบวน   และสมาชิกของสหภาพทุกแถบสี ต่างก้าวข้ามเส้นประท้วง ทำการบินต่อไป เรแกนและวอลล์สตรีท ไม่สามารถเชื่อตาตัวเอง!  คนทำงานนับหมื่น และสมาชิกสหภาพรับรองการไล่เพื่อนสหภาพออกจากงาน   มันเป็นเทศกาลคริสต์มาสในเดือนสิงหาคม สำหรับบรรษัทอเมริกา และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของจุดจบ  เรแกนและพรรครีพับลิกัน รู้ว่า พวกเขาสามารถจะทำอะไรก็ได้—และพวกเขาก็ทำได้จริง  พวกเขาลดภาษีสำหรับคนรวย  พวกเขาทำให้มันยากขึ้น หากคุณต้องการเริ่มจัดตั้งสหภาพในที่ทำงานของคุณ  พวกเขาขจัดมาตรการควบคุมความปลอดภัยในการทำงาน  พวกเขาเมินเฉยกับกฎหมายเอกสิทธิ์/ผูกขาด และอนุญาตให้บริษัทนับพันรวมตัวกัน สามารถซื้อขาย หรือปิดกิจการได้   บรรษัทได้แช่แข็งค่าจ้าง และขู่ว่าจะย้ายไปโพ้นทะเล หากแรงงานไม่ยอมรับค่าแรงลดและผลประโยชน์น้อยลง   พอแรงงานยอมทำงานเท่าเดิมด้วยเงินเดือนต่ำลง พวกเขาก็ยังคงเคลื่อนย้ายงานไปโพ้นทะเลตามที่ขู่ไว้ และในทุกๆ ย่างก้าวในหนทางนั้น ชาวอเมริกันส่วนใหญ่ ก็คล้อยตามไปด้วย  มีแรงต้านหรือสู้กลับน้อยมาก  “มวลชน” ไม่ได้ลุกฮือขึ้น และป้องกันงาน  บ้าน  โรงเรียน (ซึ่งเคยดีที่สุดในโลก) ของพวกเขา  พวกเขายอมรับชะตากรรมและยอมรับความพ่ายแพ้ ผมมักจะสงสัยว่า อะไรจะเกิดขึ้นแทน หากพวกเราทั้งหมดหยุดบินในปี 1981  อะไรจะเกิดขึ้นแทน หากสหภาพทั้งปวงบอกเรแกนว่า “คืนงานให้ผู้ควบคุมการจราจรทางอากาศ มิฉะนั้น พวกเราจะปิดเครื่องประเทศนี้!”?  คุณคงรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นแทน   พวกอภิสิทธิ์บรรษัท และเด็กเรแกนของพวกเขา จะต้องอ่อนข้อลง แต่พวกเราไม่ได้ทำเช่นนั้น  และด้วยเหตุนี้  ทีละชิ้น ทีละอัน ใน 30 ปีต่อมา  พวกที่อยู่ในอำนาจ ได้ทำลายชนชั้นกลางในประเทศของเรา และในทางตรงกันข้าม ได้ทำลายอนาคตของคนหนุ่มสาวของเรา   ค่าจ้างได้แช่คงที่มาตลอด 30 ปี   ลองดูที่สถิติ  แล้วคุณจะเห็นว่า ความเสื่อมลงทุกอย่างที่เรากำลังประสบปัจจุบัน เริ่มต้นในปี 1981. ทั้งหมดเกิดขึ้นในวันนี้ เมื่อ 30 ปีก่อน  วันที่มืดมนที่สุดในประวัติศาสตร์อเมริกา  และพวกเราก็ยอมให้มันเกิดขึ้นกับพวกเราเอง   ถูกต้อง พวกเขามีเงิน มีสื่อ และมีกำลังตำรวจ   แต่เรามีทั้งหมด 200 ล้านคน   เคยคิดบ้างไหมว่า มันจะเป็นอย่างไร ถ้าคน 200 ล้านคนเกิดโมโหจริงๆ และต้องการทวงคืนประเทศของพวกเขา ชีวิตของพวกเขา  งานของพวกเขา  วันหยุดสุดสัปดาห์ของพวกเขา  และเวลาที่จะอยู่กับลูกๆ ของพวกเขา? พวกเราได้ยอมแพ้แล้วหรือ?  พวกเรากำลังรออะไรอยู่?  ลืมเสียเถอะเจ้า 20% ที่สนับสนุน “งานปาร์ตี้น้ำชา” (Tea Party) – พวกเราเป็นส่วนอื่น 80%!   ความเสื่อมถอยนี้จะหยุด ต่อเมื่อพวกเราเรียกร้องให้มันหยุด  และไม่ใช่แค่การยื่นข้อเรียกร้องออนไลน์ หรือ ทวิตเตอร์   พวกเราจะต้องปิดทีวี คอมพิวเตอร์ และวีดีโอเกมส์ แล้วออกไปที่ท้องถนน (เหมือนกับที่เกิดขึ้นในวิสคอนซิน)   พวกคุณบางคน อาจลงสมัครเลือกตั้งในปีหน้า  เราจะต้องเรียกร้องไปที่พรรคดีโมแครตว่า ถ้าไม่ลุกยืนขึ้นเอง และหยุดรับเงินจากบรรษัท – ก็ยืนอยู่ข้างๆ (ถอยออกไป) เมื่อไรจะพอกันเสียที?  ความฝันของชนชั้นกลางจะไม่ปรากฏขึ้นได้ด้วยการเนรมิต   แผนของวอลล์สตรีทชัดเจน: อเมริกาจะเป็นประเทศของคนมั่งมี และคนไม่มีอะไรเลย  อันนี้คุณรับได้ไหม? ทำไมไม่ใช้วันนี้หยุดแล้วคิดใหม่ถึงก้าวเล็กๆ ที่คุณสามารถจะเดินเพื่อผันสถานการณ์ในละแวกบ้านของคุณ ในที่ทำงานของคุณ ในโรงเรียนของคุณ?  มีวันไหนจะดีกว่าวันนี้ ที่จะเริ่มเดินก้าวนี้?
Michael Moore is an activist, author, and filmmaker.  See more of his work at his website MichaelMoore.com	http://www.commondreams.org/view/2011/08/06 ดรุณี/8-14-11